BoCycle

BoCycle

zondag 26 februari 2012

Milon cirkel

Donderdag heb ik de Milon krachtcirkel getraind. Wat heeft Bocycle nu weer uitgespookt? Lees gauw verder....

Onze spinningtrainer Matth was afgelopen donderdag verhinderd. In plaats van spinning kreeg ons Committed Power team een proefrondje op de Milon cirkel aangeboden. Geweldig hoe zo'n beetje elk spiertje van je lichaam met ultramoderne elektronische trainingsmachinerie verantwoord wordt getraind. Klik op de foto en lees alles over Milon.

zondag 19 februari 2012

Spike tires en kruiend ijs

Twee blogberichten geleden meldde ik dat ik mijn fiets voorzien had van spike tires. Inmiddels 200km verder hebben de spike tires niet zoveel spikes meer....

No spikes anymore
Tja, beste bloglezers er zijn inmiddels zo'n 30 spikes verdwenen uit die Schwalbe spike tires. André Alleweder had mij er al voor gewaarschuwd. Gelukkig zitten er nog 350 spikes in de banden, maar zo'n 8% ben ik dus verloren. Even snel gerekend betekent dit dat ik dan na zo'n 1600km nog maar de helft van m'n spikes over heb. Ook ligfietsdealer Hans had mij hiervoor gewaarschuwd, maar ik realiseer me nu wel dat ik die spike tires er snel moet afhalen als het niet meer glad is.

Spike-tire-weer
En om nog even in de sfeer van spike-tire-weer te blijven.... Ik ben zaterdag naar het kruiend ijs gaan kijken bij de Oostvaardersplassen, de Houtribdijk bij Lelystad en bij Urk. Klik op de foto en je ziet een Picasa diavoorstelling van een impressie van de prachtige beelden die ik heb mogen bewonderen.

Intervaltraining
En zondag heb ik een intervaltraining gedaan, die trainer Rob Harmeling ons vorig jaar al had verstrekt. Ik heb namelijk inmiddels begrepen, dat om mijn klimvermogen, dat slechts zo'n schamele 200 Watt bedraagt, echt omhoog te krijgen, intervaltraining onvermijdelijk is. Dit leert ons namelijk het zogenaamde supercompensatieprincipe waarover ik in een eerder blog ook al eens repte. Of, zoals onze spinningtrainer Math het verwoordde: "Om beter te worden moet je dat trainen wat je het minst prettig vindt". Tja, bloglezers, de werkelijkheid is soms wreed.

vrijdag 17 februari 2012

Reddingsoperatie voor automobilist in nood

Zaterdags avontuur, waarin ik samen met een andere weggebruiker een onfortuinlijke automobilist uit een benarde situatie wist te redden. De reddingsactie is zelfs op film gezet. Lees en kijk gauw verder...

Naakte juffertjes...
Zaterdag was ik samen met Tilly (mijn echtgenote) door mijn ouders uitgenodigd voor het nuttigen van een typisch streekgerecht "snijbonen met witte bonen" ook wel "naakte juffertjes in het groen" genoemd. Een mooie aanleiding om de heenreis per Fujin raceligfiets af teleggen. Op de plaats van bestemming kon dan de ligfiets in de auto geschoven worden.
De prachtige route ging via Wageningen (over het Lexkesveer), Rhenen (over de brug), de Rijndijk en Ingen naar Tiel. En, vanwege de lage buitentemperatuur (-3 °C), in gepaste kleding. Dat wil zeggen:
  • twee paar sokken over elkaar
  • een lange onderbroek onder mijn spijkerbroek
  • twee thermoshirts, overhemd en fleece vest
  • twee paar handschoenen over elkaar
  • wollen muts onder de helm
  • das voor het gezicht.
Laat die kou maar komen.....

Beklag bij Halfords
In Wageningen moest ik even bij Halfords langs om mij te beklagen over een cadeau dat de Kerstman mij had geschonken. Het betrof een achterlicht voor mijn andere ligfiets, waar ik slechts 1 maand plezier van heb gehad. Toen ik de batterijen wilde verwisselen, bleek het schroefje, dat daartoe moet worden losgedraaid, muurvast te zitten. Na het onvermijdelijke opvoeren van het draaimoment brak het hele sluitwerk af. De aardige verkoopster wreef mij onder de neus dat dit geen garantiegeval was, maar dat zij toch had besloten mij uit coulance een nieuw exemplaar te verschaffen. In zo'n situatie ga je uiteraard niet in discussie en past slechts dankbaarheid voor zoveel goedertierendheid.


Reddingsactie
Opgetogen vervolgde ik mijn weg richting Grebbeberg. In de Blauwe Kamer werd volop geschaatst. En op de Grebbeberg heb ik mijn hart met zo'n 183 slagen per minuut flink laten werken. Daarna ging het over de Rhenense Rijnbrug richting Ingen. Op de Rijndijk, ten zuiden van de Lek (tja beste bloglezer, helemaal logisch klinkt dat niet, maar ik heb die geografische namen niet zelf bedacht), hoorde ik een auto die met slippende banden de dijk probeerde op te rijden. De chauffeur was de afrit van de dijk afgereden (dat wil zeggen een karrenspoor), om van het mooie uitzicht te genieten. Het lukte hem na afloop niet om over dit gladde en steile karrenspoor weer de dijk op te komen. Ik vond dat ik het niet kon maken deze man aan zijn lot over te laten en besloot te stoppen. Hoe deze reddingsactie is verlopen kun je zien op het filmpje (door op het linker filmvenster te klikken).


Na deze enerverende gebeurtenis besloot ik toch nog even naar de pont in Ingen te rijden. Ik had 's ochtends van de pontbazin telefonisch vernomen dat de pont niet zou varen, vanwege de lage waterstand, maar wilde dat wel even empirisch vaststellen. In het rechter filmpje kun je zien wat ik op de veerstoep aantrof.

Gladheidsrisico?
In de Betuwe stuurde de Fietsrouteplanner mij nog een weg op, waarbij een bord vermeldde "beperkte gladheidsbestrijding". Dit vereiste wel dat ik even de rit moest onderbreken voor een "laatste minuut risico analyse". Ga ik hier het gladheidsrisico aan? En wat zijn dan mijn mitigerende maatregelen? Spike tires had ik om mijn andere ligfiets gelegd, maar die stond thuis. Ik besloot het er maar op te wagen en kon zonder afstappen en glijpartijen de weg vervolgen.

Rivierenlandschap
Bij Tiel nam ik nog een foto van de sluis, vanuit een andere hoek dan tijdens mijn tocht naar Zaltbommel vice versa. Ook besloot ik nog een stukje langs de Waaloever te fietsen. Wat is het rivierenlandschap toch prachtig. En elke dag weer anders.

Aan de maaltijd
Na zo'n 53 enerverende kilometers kon ik dan aanschuiven bij mijn ouders voor de welverdiende "naakte juffertjes in het groen". Als (lig)fietser maak je onderweg toch wel vaak spannende dingen mee... Dus laat niemand nog beweren dat (lig)fietsen saai is.

maandag 13 februari 2012

Spike tires

Twee weken geleden heb ik mijn forenzenligfiets voorzien van spijkerbanden. Die banden had ik er in een uurtje omgelegd, maar daarna volgde nog een hele zaterdag boren, hameren en vijlen. In dit blog lees je waarom dat nodig was...

Code ROOD
Vorig jaar ben ik op 20 januari 's ochtends op weg naar mijn werk onderuit gegleden. Ik heb daarna tot 16:00 uur bij de eerste hulp vertoefd, voor het hechten van mijn elleboog. Dat zou mij dit jaar niet weer gebeuren; vandaar dat ik al in november twee spike tires had aangeschaft.

Vanochtend was door het KNMI "code rood" afgekondigd. Van die spike tires heb ik dan ook veel plezier gehad. Over de spekgladde beijzelde straat reed ik veilig met een gangetje van 20 km/h weg. Maar wist je dat die spike tires zeker 1½ cm dikker (hoger) zijn dan gewone banden?
Dikke banden
Dat had tot gevolg dat de banden tegen de spatborden aanliepen, nadat ik die er twee weken geleden had omgelegd. Geen probleem, dacht ik, dan zet ik de spatborden gewoon wat hoger. Deze zijn met ronde stangetjes en oogbouten aan de achtervork gemonteerd. Maar mijn inmiddels vijf jaar oude Sirix ligfiets, die ik voor woon-werkverkeer gebruik, werkte niet echt mee; de oogboutjes zaten muurvast. Ik probeerde die los te draaien, maar helaas de kop brak telkens af (van alle boutjes).

Daarna restte mij niets anders dan de oogboutjes (of wat er nog van over was) uit te boren. En de spatborden met nieuwe oogbouten weer vast te zetten. Een hele klus om veilig naar en van mijn werk te fietsen, maar absoluut de moeite waard.

Binnenkort verschijnt op dit blog mijn zondagse avontuur, waarin ik samen met een andere weggebruiker een onfortuinlijke automobilist uit een benarde situatie wist te redden.