BoCycle

BoCycle

maandag 27 oktober 2014

Glow-in-the-dark-weg? Wageningen heeft hem al lang!

Zaterdag heb ik een gezellige en vooral leerzame ligfietstocht gereden met "Mooi Bennekom". Zo heb ik over een glow-in-the-dark-weg met anti-ijs-verwarming gereden. Waar je dit zelf ook kunt ervaren lees je in dit blogbericht...

Mooi Bennekom
Ligfietsclub "Mooi Bennekom" fietst elke laatste zaterdag van de maand in de mooie omgeving van Bennekom. In de aankondiging op www.ligfiets.net werd de tocht aangekondigd als: "Zaterdag 25 oktober staat er een prachtige herfsttocht op het programma. We doorkruisen de Zilverberg en andere Doorwerthse bossen die in deze periode op zijn mooist zijn. Ook pakken we een stukje Betuwe mee. Op een unieke locatie aan de Linge nuttigen wij de koffie met “huisgemaakt” appelgebak. En voor degenen die wel eens steviger kost willen verorberen is er een uitgebreide pannenkoekenkaart. De tocht is 52 km lang, dus je bent op tijd (14:00 uur) weer thuis".


Van links naar rechts: Rein, Martien, Peter, Edwin (uit Apeldoorn), Bocycle, KlaasPiet (uit Groningen) en Christian.


Gesubsidieerd fietspad
Om 10:00 uur verschenen er zeven deelnemers aan het startpunt sporthal DVO in Bennekom. Het eerste hoogtepuntje was een kort intermezzo bij een bordje waar je zo maar ongemerkt aan voorbij fietst. Hierop was te lezen dat dit mooie fietspad langs het spoor bij Wolfheze tot stand is gekomen met Europese subsidie. Zo weet premier Rutte toch mooi weer het nodige terug te halen van die € 642 miljoen extra lidmaatschapscontributie van de Europese Unie die hij voor 1 december moet betalen. Deze wetenschap stelde het ligfietsgezelschap gerust, zodat opgetogen de weg kon worden vervolgd.

Fotoshoot
Na de afdaling van de inderdaad prachtige Italiaanse weg met zijn haarspeldbochten , moest toch even kasteel Doorwerth van nabij aanschouwd worden. Daar was een vrijwilliger die zijn ontmoeting met dit bijzondere gezelschap met zijn exceptionele vervoermiddelen wel uitgebreid op de foto wilde zetten. Dit was ook de locatie van Bocycles fotoshoot voor het tijdschrift Plus magazine in maart vorige jaar.

Glow-in-the-dark-weg
Op weg naar het Lexkesveer (bij Wageningen) reden wij over het Onderlangs. In deze weg bleek een stuk wegdek te zijn voorzien van verwarming om het 's winters ijsvrij te houden (sinds december 2013). Ook was dit stuk voorzien van zogenaamde glow-in-the-dark belijning (sinds maart 2014). 't Is dat KlaasPiet ons daarop opmerkzaam maakte want anders waren wij dit stuk High Tech ongemerkt voorbij gereden. "Automobilisten die over de Weg van de Toekomst in Oss rijden, kunnen sinds kort de lichtgevende lijnen zien. Dat liet ontwerper Daan Roosegaarde maandagavond met trots weten in televisieprogramma De Wereld Draait Door." Aldus werd afgelopen week in de pers met veel tam-tam aangekondigd (Omroep Brabant). Maar in Wageningen ligt die innovatieve belijning er dus al veel langer. Meer info: www.verkeersnet.nl en www.OnlineEdeWageningen.nl

Glow-in-the-dark-weg bij Wageningen (foto: OnlineEdeWageningen.nl)


Wageningen ferry
Wachtend op pont bij Wageningen ontstond het snode plan om een tienrittenkaart te kopen en het zevenkoppige ligfietsgezelschap op zeven knipjes uit deze kaart de overtocht te laten maken (de overige drie knipjes van de tierittenkaartwilde Christian wel overnemen). Dat scheelt mooi € 1,12 t.o.v. losse kaartjes, ofwel een halve kop koffie straks in Pannenkoekenboerderij "Aan de Linge". En de voorwaarden op de tienrittenkaart vermeldden niet dat deze strikt persoonlijk is. Wel vroegen wij zekerheidshalve de pontbaas of hij in kon stemmen met ons snode plan, want de voorwaarden op de tienrittenkaart vermeldden wel:"In geval van misbruik wordt hiervan onverwijld aangifte gedaan bij de politie". Een strafblad wil je ten slotte niet overhouden aan zo'n overtochtje.

Openbaar toilet?
Een Dixi langs de weg riep bij een der deelnemers dermate hefige blaasreflexen op dat hij die niet onbezocht kon passeren. Toch lovenswaardig dat die wegwerkers hun Dixi niet (laten) afsluiten en zo een belangrijke bijdrage leveren aan de openbare-toiletvoorzieningen.
Unieke locatie aan de Linge


Pannenkoekenboerderij "Aan de Linge"
Na ruim twee uur fietsen arriveerde het gezelschap dan eindelijk bij de "unieke locatie aan de Linge voor het nuttigen van koffie met “huisgemaakt” appelgebak of steviger kost". Bocycles boerenpannenkoek was absoluut wel om over naar huis te bloggen. Chapeau voor de uitbater van deze pannenkoekenboerderij "Aan de Linge" die pas sinds april van dit jaar de poorten heeft geopend en een uitstekende prijs-prestatieverhouding levert. Na dit zeer geslaagde culinaire intermezzo wachtten nog zo'n 19 km tot het eindpunt. Na amper 100 meter te hebben gefietst, stond er een auto aan het eind van het fietspad, die de doorgang belemmerde. Een van de gasten van de bewoners van het naburige pand bleek van harte bereid haar voertuig te verplaatsen, daarbij luidkeels haar excuses aanbiedend. Weer terug bij het start-/eindpunt hebben we zeker nog een half uur nagepraat over ligfietsclubs in zijn algemeenheid en "Mooi Bennekom" in het bijzonder. Dit zeer geslaagde uitstapje krijgt zeker een vervolg.

maandag 20 oktober 2014

Geen LOL op LEL

Zondag racete Bocycle de LEL2014...

Naatje pet
De weersvoorspelling was naatje pet. Vrijdag werd voor deze LEL2014 nog een warme, droge dag met zon voorspeld. Zaterdag voorspelden de weermannen voor de volgende dag kou en regen voor alleen het noordwestelijke deel van Nederland (zou Enkhuizen daar ook toe gerekend moeten worden?); de rest van Nederland zou zonnig en warm zijn. En zondagochtend luidde de weersverwachting: "In het noordoosten bewolkt en motregen en in de rest van Nederland droog". In werkelijkheid kregen de deelnemers een paar lichte regenbuitjes te verstouwen. Moest het regenjasje nu aan of uit? En de wind was ZW kracht 5.

LEL: individuele tijdrit
De LEL is een race over het fietspad van de Houtribdijk van de sluis bij Lelystad tot net voorbij het aquaduct bij Enkhuizen. Daar is het keerpunt en vervolgen de racers hun weg terug richting Lelystad. De 23 deelnemers startten met twee minuten tussenpoze; de LEL2014 is dus in feite een individuele tijdrit. Richting Enkhuizen ging het ligfietsen mij minder goed af; het lukte niet goed om de hartslag boven de 160 bpm te krijgen bpm te krijgen. Terug wist ik de hartslag continu boven de 160 bpm te houden. Twee kilometer voor de finish had ik eindelijk Mia Rekkers ingehaald, die twee minuten voor mij was gestart. De hartslag was inmiddels opgelopen tot 175 bpm. Met 190 bpm ging ik over de finish.

Gemiddelde hartslag

Maximale hartslag

Hoge windsnelheid betekent lager gemiddelde
Ik had de indruk beter gereden te hebben dan in de LEL2013; toch was de gemiddelde snelheid een fractie lager. Dit gold ook voor het totale deelnemersveld waarvan in 2013 de gemiddelde snelheid nog 43,67 km/h was en in de LEL2014 slechts 41,47 km/h. Waarschijnlijk was dit toe te schrijven aan de harde wind. Het voordeel dat je in de "wind-mee-richting" hebt, compenseert niet volledig het nadeel dat je met wind-tegen hebt (zie ook de grafiek). Van de open fietsers eindigde ik in de middenmoot (4 sneller en 3 langzamer (de stoere Pieter Sybrandij op zijn bukfiets niet meegerekend)).


Geen LOL bij de LEL?
Ik had nog bij diverse ligfietsgenoten reclame gemaakt voor deze LEL2014 (o.a. tijdens de fietstocht op 5 oktober van LOL (de Zutphense ligfietsclub)), maar enthousiaste reacties leverde dat niet op. Er verscheen zondag dan ook geen enkel lid van LOL, hetgeen mij inspireerde tot de LOLlige titel van dit blogbericht. Ondanks ontbreken van LOL heb ik toch veel lol gehad. Het was weer een hele leuke dag. Niet in de laatste plaats omdat de bijna vijftigjarige Ymte Sybrandij ons tracteerde op een heerlijke appel/rozijnentaart, voortreffelijk gebakken door zijn zoon.

Voortreffelijk appelrozijnengebak

zondag 12 oktober 2014

Van fiets getrapt door paard

Zaterdag 27 september heb ik  de kastelentocht van ligfietsclub "Mooi Bennekom" gereden en  zondag 5 oktober was "LOL" (Lekker Ongebonden Liggen) uit Zutphen aan de beurt. Vooral die laatste tocht was met 180 km pittig te noemen, maar de kastelentocht...

Van heinde en ver
Op het startpunt "Veenendaal De Klomp" verzamelden zich negen liggers die uit vele uithoeken van het land waren afgereisd voor deze kastelentocht: Hilversum, Zutphen en zelfs Groningen bleek het domicilie van één der liggers. En deze enthousiastelingen werden niet teleurgesteld, want gelegenheidsleider Wim v.d. Meijden had een prachtige tocht langs vier kastelen uitgezet.

Bocycle voelde de hoeven tegen zijn bovenarm
Hindernissen creatief genomen
Prachtige Casco helm; je ziet ze steeds vaker
Amazone te paard
Een onschuldig  ogende amazone te paard, bleek een gevaarlijk obstakel. Nadat Wim had gewaarschuwd dat er een negental ongebruikelijke vervoermiddelen zou passeren, besloot de amazone uit voorzorg af te stappen. Zij leek de viervoeter onder controle te hebben en  vier liggers konder ongestoord passeren. Maar toen het dier  Bocycle met zijn stalen ros zag passeren werd het onrustig en begon het met zijn achterhoeven te trappen. Ik voelde zijn hoeven op mijn bovenarm. Had ik 20 cm meer naar rechts gereden, dan zou deze "Mooi-Bennekomtocht" een minder vrolijk vervolg hebben gehad.

Stigterpad: veel hindernissen
Een deel van de kastelentocht ging over het Stigterpad. Deze prachtige route door de Utrechtse bossen kent echter veel hindernissen, die overigens met veel creativiteit werden genomen.

Mooi-Bennekommer overtreedt de wet
LOL: Grote verscheidenheid...
...aan liggend materieeel








Roeifietsers meets elektrotriker
LOL was zwaar
Met LOL reed zo'n beetje alles mee wat op ligfietsgebied te krijgen is: vijf velomobielen, twee open liggers, een trike met trapondersteuning en zelfs een roeifiets. De tocht leidde naar Boshuis Drie alwaar, naar verluidt, de beste appelflappen van Nederland geserveerd zouden worden. Het  appelflappengenootschap was van oordeel dat Boshuis Drie het appelflappenadres in Doesburg niet van de eerste plaats kon stoten.

Negen uur onderweg
De afstand van vertrekpunt "station Voorst Empe"  naar  Boshuis Drie bedroeg circa 48 km. Van mijn domicilie naar het vertrekpunt is 42 km. Bij elkaar heen en terug 180 km. Ik vertrok half acht van huis en was meer dan negen uur later om  kwart voor zes weer thuis.

Apeldoorns kanaal, prachtig

zaterdag 4 oktober 2014

Sella Ronda, lage luchtdruk, lage hartslag

De Sella Ronda is een beroemde rit rond het karakteristieke Sella-massief. Het is al weer twee weken geleden dat ik die met 250 collega's heb gereden. Het was de zwaarste van alle Committed Power uitstapjes die ik tot nu toe heb verreden. Was dat toe te schrijven aan de lage luchtdruk op die hoogte?...

Het Sella-Massief
Het Sella-Massief
Het Sella-Massief
Het Sella-Massief bestaat uit kale rotsformaties die met hun hoogte van circa 3100 meter boven de omgeving uitsteken. De Sella Ronda route die de Committed Power bikers reden leidt rond dit Sella-Massief. Gedurende de hele ronde hadden wij zicht op deze mooie en markante rotsformaties.

Proloog (selectie groep)
Vrijdag 19 september was de proloog na een vlucht van 1070 km en 700 hoogtemeters. Dit was een korte tocht met pittige klimmetjes van wel 16%. Onderdeel was een selectieklim van zo'n 3 km, op basis waarvan de groepsindeling voor de volgende dag zou plaatsvinden. Bocycle werd op basis van deze klim in de middengroep van de kortste afstand (50km) ingedeeld; een prima keuze zoals de volgende dag werd bevestigd.

Hoe het mij verging
Zaterdagochtend 20 september om 9:15 was het zover. Bocycles groep vertrok voor de eerste beklimming, de Passo Sella. Een col van 5½ km, 340 hoogtemeters en een top van 2211 m. Deze beklimming was pittig maar goed te doen. Daarna volgden de Passo Pordoi, de Passo Compolongo en ten slotte de Passo Gardena. De profielen en de route staan in het vorige blogbericht. Vooral deze laatste klim was zwaar; heb je net drie van die pukkels beklommen en de afdaling van de Passo Campolongo van 6 km achter de rug en dan moet je voor de vierde keer zo'n vervelende klim omhoog. En die Passo Gardena is nog een lange klim (9,5 km) ook. In de mist kwamen we boven, helemaal stuk. Hartverwarmend waren de enthousiaste reacties van de omstanders. Zodra zij deze enige ligfietser  tussen alle bukfietsgeweld de berg zagen opploeteren, applaudiseerden zij spontaan en riepen zij mij enthousiast toe. In Italië is de ligfiets kennelijk een uitzonderlijk verschijnsel.

passo Sella
passo Pordoi
passo Campolongo
passo Gardena
Lage luchtdruk, lage hartslag
Bij alle klims trapte ik met een hartslag van 150 tot 160 beats per minute. Dat is zo'n 10 slagen minder dan de normale hartslag waarmee ik dergelijke pukkels oprijd. Collega Stefan had dezelfde ervaring en schreef dat toe aan de lage luchtdruk op deze hoogte. En inderdaad de luchtdruk op 2200 meter hoogte bedraagt 78% van de luchtdruk op zeeniveau. Dit betekent ook dat de VO2 max opname 78% is van de VO2 max in Nederland. Dat dit echt de klimprestatie beïnvloedt laat zich als volgt verklaren. Er zijn namelijk vier onderdelen van het lichaam die de klimprestatie bepalen:
  • De longen bepalen hoeveel zuurstof (O2) uit de lucht wordt gehaald en via de rode bloedcellen wordt getransporteerd naar de spieren 
  • Het aantal rode bloedcellen bepaalt hoeveel zuurstof er bij een bepaalde hartslag (snelheid van de lopende band) kan worden getransporteerd. 
  • De hartslag bepaalt hoe snel de rode bloedcellen hun zuurstof naar de spieren kunnen transporteren. 
  • De mate waarin de spieren ontwikkeld zijn bepaalt hoeveel zuurstofcellen kunnen worden omgezet in trap-/klimvermogen. 


Van deze vier schakels in de uiteindelijke fietsprestatie was bij mij de zuurstofopname van de longen de beperkende factor. Tot deze conclusie kom ik via de volgende redenering. De spieren konden niet meer vermogen leveren omdat de zuurstofaanvoer (de brandstof) te gering was. Het hart kon de lopende band met rode bloedcellen nog wel harder laten draaien (ik zat nog lang niet op mijn normale klimhartslag) maar dit had geen zin omdat dit geen extra zuurstftoevoer zou leveren. Rode bloedcellen waren er namelijk genoeg, maar bij een hogere hartslag zouden de "glazen op de lopende band" alleen maar met minder O2 gevuld worden. Dus de bottleneck, de prestatiebeperkende factor, lag bij de bron: de aanvoer van zuurstof door de longen. Stel dat de rode bloedccellen de bottleneck waren geweest. Dan zou een hogere hartslag met die beperkte rode bloedcellen het zuurstoftransport naar de spieren hebben vergroot en dus ook het klimvermogen. En dat was dus niet het geval. Ook de spieren waren niet de bottleneck, want met mijn laagste verzet kwam ik absoluut niet aan spierkracht te kort. Er was gewoon te weinig brandstof (O2). Zo zie je maar dat zelfs op een beperkte hoogte van 2200 meter de prestatie significant beïnvloed wordt.

Ernst krijgt hartje van mannelijke serveerder
Bocycle krijgt twee hartjes van aardige serveerster
Capuchino met een hartje
Bij het ontbijt op zondag werd de voorgaande dag uitgebreid geëvalueerd. Ook de bediening liet zich niet onbetuigd. Zo kreeg ik op mijn eerste kopje cappuccino een hartje geserveerd. Toen ik een tweede kopje bestelde had collega Ernst ook wel trek in een cappuccino met zo'n hartje. Tot mijn onsteltenis werd hem dit inderdaad geserveerd, maar bij mij ontbrak het hartje. Toen ik de serveerster mijn teleurstelling hierover kenbaar maakte excuseerde zij zich met de mededeling, dat haar mannelijke collega hieraan schuldig was. Dat gaf de nodige hilariteit; had die collega een oogje op Ernst? Spontaan voorzag die aardige serveerster mijn cappuccino daarop van nota bene twee hartjes. Een lollige episode, waar wij veel plezier om hebben gehad.

Sigaarmoment na afloop in de tuin van het hotel in Val Gardena
Klaar voor de start
Geen hertje gezien

Fokker propellervliegtuig
Thuisreis
Om 10 uur zaten wij in de bus naar Verona. Daar monsterden wij aan voor de vliegreis met de Fokker. En 3 uur later arriveerden wij in het Duitse Weeze. Om 16:30 konden wij met het thuisfront onze Dolomietense avonturen delen.