BoCycle

BoCycle

zondag 28 juli 2013

Bocycle in de West-Betuwe toer 150km

Zaterdag heb ik de West-Betuwe toertocht gereden. De takken vlogen uit de bomen. Bliksem en onweer. Lees hoe Bocycle dit gevaarlijke avontuur heeft overleefd...


Inschrijven bij de "permanence"

1046 hoogtemeters (foto www.betuwefotografie.nl)

Schuilen met deelnemer aan Cycle for Hope
De West-Betuwe toer
De West-Betuwe toertocht werd zaterdag voor de vierde keer georganiseerd. In 2010 waren er nog slechts 600 deelnemers; gisteren verschenen er zo'n 2000 renners aan de start. Maar of die allemaal de barre tocht hebben uitgereden waag ik te betwijfelen. De Gelderlander schreef "Onweer, regen en harde windstoten plagen West-Betuwe Toer".

Ik had mij voor de 150km tocht met 1046 hoogtemeters ingeschreven. Om 08:15 uur verscheen ik aan de start, om nog voor het onweersfront, dat volgens buienradar om 15:00 uur over zou trekken, weer aan de finish te verschijnen. Helaas bleek deze voorspelling van vrijdagavond niet helemaal juist. Het onweersfront stortte zich over de arme deelnemers aan de West-Betuwe toer al om 11:30 uur uit. De bomen werden door de stormachtige wind vervaarlijk heen en weer bewogen. De takken vielen rond ons neer. En de donder en bliksem waren angstaanjagend. Gelukkig zagen wij (ik was inmiddels aangehaakt bij een peletonnetje van een man of zes) vlak bij deze onheilsplek een boerderij. Onder de dakoversteek vonden wij een schuilplek voor het barre weer.

Cycle for Hope
Daar stond ik naast een fietser die trainde voor de Cycle for Hope. Dit is een estafette fietstocht "Rondje Nederland": "1200 km, in 48 uur, non-stop, dag-en-nacht rond Nederland" zo vermeldt de website van Cycle for Hope. Net als bij de Alpe d'Huzes, moeten de teams een minimumbedrag aan sponsorgeld inzamelen, dat geheel ten goede komt aan het goede doel "christelijke hulpverlening bij verslaving en psychische problemen".


Gezelligheid kent geen tijd (nou ja 50 minuten)

Eindelijk droog; zicht op Rhenen

Het bewijs: de stempelkaart
Zou het nog droog worden?
Na een half uur was het onweer verdwenen en waagde ik mij weer op de ligfiets. De regen was echter nog niet verdwenen en doornat arriveerde ik op de tweede stempelpost. Daar ben ik mij in goed gezelschap te buiten gegaan aan een heerlijke cappuccino met appelgebak en slagroom. Even later kwam ook de sympathieke deelnemer aan de Cycle for Hope aan ons tafeltje zitten. Het was reuze gezellig op die stek en het duurde dan ook zo'n 50 minuten eer wij voldoende moed hadden verzameld om de tocht voor de laatste etappe van 46 km te hervatten. En het regende nog steeds.

Doornat en met modder in de nek (want een spatbordje achter weegt gauw 200 gram en dat wil je als berggeit toch niet aan je fiets hebben hangen) passeerde ik de finishlijn. Daar werd de laatste stempel op de doorweekte stempelkaart gezet.

Anekdote
Daarna nam ik nog een broodje kroket en een aardige anekdote mag niet onvermeld blijven. Ik nam met mijn lekkernij plaats aan een tafeltje waar ook een deelneemster zat die wel trek had in een goed "after-struggling-gesprek". Helaas verhinderde de 125 dB van de discomuziek dit voornemen. Ik vertelde haar dat ik de diskjockey wel even zou vragen het volume wat te temperen. Ik liep naar de man toe en zei hem: "fantastisch goede muziek, maar het zou nog beter klinken als het met een lager volume zou worden afgespeeld". Daarop zei de man dat hij toch na het volgende nummer de boel zou inpakken. Dat vond ik een prima deal. Toen ik weer plaats nam aan het tafeltje keek de vrouw mij vol verwachting aan. "Ik heb hem weggestuurd", zei ik zonder blikken of blozen: "Na het volgende nummer pakt hij de hele boel in en vertrekt hij". Ik zag ongeloof in haar gezicht die omsloeg in bewondering toen hij even later het laatste nummer aankondigde. We hebben nog veel plezier gehad om deze toevalige gebeurtenis.


De drie dames op de pont waren heel
nieuwsgierig naar mijn fiets

...niet op alle paden van de Eneco tocht
En nog meer getraind deze laatste vakantieweek?
Ik wil jullie enkele foto's van de twee trainingstochten die ik eerder deze week heb gereden niet onthouden. Dinsdag was dat de Eneco Zuid- en Noord-Veluwe tocht. En donderdag ben ik van een koffievisite in Hengelo naar mijn domicili gefietst. Twee prachtige hete dagen (bijna 30 ⁰C). Prima te doen met de verkoelende wind die je als fietser zelf produceert, vooral in de schaduw van de bomen.
Prima te doen in de schaduw, maar...


Mooi Bennekom
Niet onvermeld mag blijven dat ik in de West-Betuwe toer tussen Wageningen en Rhenen de liggers van ligfietsclub Mooi Bennekom ontmoette (dwz voorbij racete). Enthousiast moedigden zij mij aan (zie foto). Mooi Bennekom organiseert elke maand een ontspannen en gezellige ligfietstocht in de mooie omgeving van Bennekom. Op 31 augustus is de volgende toertocht; dan fiets ik weer met deze vrolijke kerels (en soms dames) mee.

maandag 22 juli 2013

"Hier Radio Kootwijk"

Zaterdag bleek tot mijn verrassing het hoofdgebouw van Radio Kootwijk (de "sfinx" ofwel de "kathedraal") de maanden juli en augustus opengesteld te zijn voor publiek. Dit rijksmonument kon ik niet onbezocht voorbijfietsen. Lees verder wat dit unieke historische erfgoed de hedendaagse bezoeker te bieden heeft...


De sfinx: kolos van gewapend beton

Hier stond de zendinstallatie

Via karakteristiek trappenhuis...

...naar de omloop van de toren
Hier Radio Kootwijk
Het zendstation werd gebouwd voor radiotelegrafisch contact met de voormalige kolonie Nederlands-Indië. Dit "wonder van moderne techniek" werd in 1923 door de PTT in gebruik genomen. In 1929 waren de technologische ontwikkelingen zover gevorderd dat ook radiotelefonie mogelijk was. Koningin-moeder Emma opende in 1929 de radiotelefoondienst met de woorden " Hallo Bandoeng, hoort u mij?" Vanaf die tijd kon Nederland bellen met Nederlands-Indië. Het tarief bedroeg 30 gulden per 3 minuten (het gemiddelde weekloon was 25 gulden).

Tijdens de exploitatie waren er 200 medewerkers in dienst, waarvoor een heel dorp (genaamd "Radio Kootwijk") werd gebouwd, compleet met watertoren en hoogspanningsstation. In het hoofdgebouw (gebouw A) was de lange-golfzender gevestigd met een vermogen van maar liefst 2.400.000 Watt. Door opkomst van satellietzenders verloor het station zijn functie. Eind 1998 ging Radio Kootwijk definitief uit de lucht.

Tot deze zomer was het imposante zendergebouw, dat volgens de architect een sfinx moest uitbeelden, maar in de volksmond al snel "de kathedraal" werd genoemd, niet toegankelijk voor publiek. Maar toen ik langs deze van gewapend beton gebouwde kolos fietste zag ik tot mijn verrassing dat de deuren open stonden. Nog veel meer over de geschiedenis van Radio Kootwijk en zijn tegenhanger in Nederlands-Indië is te lezen op www.hierradiokootwijk.nl.

Uitzicht op watertoren



Dit bord vereist wel enige studie
Onderweg
Op zo'n tocht van 126 km kom je altijd weer opmerkelijke zaken tegen. Wat te denken van een verbodsbord (wit met rode rand) met maar liefst vijf uitzonderingsborden daaronder. Daar moest ik wel even afstappen om te bestuderen of ik deze weg echt wel in mocht fietsen.


Hoogste waterval van Nederland
Ook fraai was de Loenense waterval in de Vrijenbergerspreng. Het water valt hier met vier trappen ruim 15 meter naar beneden. Daarmee is de Loenense waterval de hoogste van heel Nederland. Zo zie je maar: met de voeten op de pedalen heb je altijd iets te verhalen.

donderdag 18 juli 2013

Ligfiets te breed voor fietsdrager?

Na twee fietsloze weken luieren zette ik woensdag de ligfiets op de fietsendrager achter de auto op de trekhaak. Na een bezoek aan familie en pannenkoekenhuis de Ossenstal in Epe zou de energie voor de terugtocht door louter spierkracht worden geleverd. Maar is die ligfiets van mij niet te breed om achterop de fietsdrager te vervoeren? Wat zeggen de verkeersregels hierover...


Twee fietsloze luierweken

Hoezo te breed?
De verkeersregels
De verkeersregels zeggen o.a. het volgende (bron www.ANWB.nl): De lading mag niet meer dan 20 cm aan weerszijde van de auto uitsteken; spiegels tellen niet mee bij het berekenen van de breedte. De maximale breedte mag niet meer zijn dan 2,55 m.

Op de foto van achteren lijkt de constructie bij lange na niet tevoldoen aan deze regels. Maar na nauwkeurige opmeting blijkt die precies 5 cm binnen de norm te blijven. Toch was het wel spannend om mij met zo'n uitstekende lading op de openbare weg te begeven. Uiteraard had ik ook de voorbuis een eind in de framebuis kunnen schuiven, maar dat doe ik liever niet. Dat geeft namelijk krassen op de carbon voorbuis en bovendien is het lastig om de trappers weer goed "horizontaal" af te stellen.

LET OP in elk buitenland gelden weer andere regels; dus raadpleeg bijv www.ANWB.nl voordat je met de fiets achter de auto op reis gaat. En de auteur aanvaardt geen enkele aansprakelijkheid voor mogelijke gevolgen van het gebruik van de in dit blogbericht vermelde gegevens.


Platte band

Geperforeerde binnenband
Het fietstochtje over de Veluwe was mooi, maar helaas 13 km voor de eindbestemming (thuis) bleek op de Ginkelse heide de achterband plat. Het corpus delictum bleek, na een zorgvuldie inspectie van de buitenband, dit keer een metalen splinter. Die buitenband zat overigens vol met kleine gaatjes en steentjes; ik ben een kwartier bezig geweest om die allemaal te verwijderen. Je wilt tenslotte op het resterende parcours niet wederom stil komen te staan met een platte band. En die band gaat vervangen worden.

...metaalsplinter

Het corpus delictum...



De Veluwe is mooi

Pannenkoek in goed gezelschap

De trainingszones van "Sportgeluk"
Te veel van het goede?
Naast de 80 km recuperatietraining van woensdag heb ik ook dinsdag een 115 km lange duurtraining (afwisselend hartslaggebied Z1 (herstelzone), Z2 en Z3) gereden. De hoofdtrainer van het Committed Power project Rob Harmeling onderscheidt in zijn informatieve trainingsgids "Sportgeluk" vijf hartslaggebieden. In Z1, Z2 en Z3 bouw je vooral je basisconditie op en verbrand je je (in de vakantie overvloedig opgebouwde) lichaamsvet.

Die 195 km in twee dagen waren misschien toch wel iets te veel van het goede: "brandende" hamstring in de rechter dij, zere knieën en vooral pijnlijke voetzolen waren het gevolg. Vandaag heb ik een passieve vorm van wielrennen gebezigd; ik heb genoten van de achttiende etappe van de Tour de France. Een fantastisch spannende etappe, waarbij, ondanks de gevaarlijke afdaling van de Col de Sarenne, gelukkig geen ongelukken te betreuren waren. Vrijdag doe ik het nog rustig aan en ik ga zaterdag weer op (of liever "tegen") de pedalen.

maandag 1 juli 2013

1-uursrace Lelystad ; Bocycle eindigt als...

Zaterdag racete Bocycle in de 1-uursrace op de testbaan van de RDW in Lelystad. Hij was sneller dan...


Het Cygnusteam met periscoop

Racing Team ELAN

Dream team ELAN
Spectaculaire opening
De Nederlandse ligfietsvereniging (de NV-HPV) had deze 1-uursrace uitstekend georganiseerd. Om 11:30 gingen twee racemachines van start, waarmee de bouwers in september 2013 het HPV (Human Powered Vehicle) speed record in Battle Mountain (USA) willen breken. Op dit moment staat het record op 82.819mph (133 km/h). Het was een spectaculair gezicht om die supersnelle machines op de kombaan voorbij te zien racen, alhoewel het te breken snelheidsrecord bij lange na niet werd gehaald.
piloot Ellen wordt uit de recordmachine gehesen



Helemaal klaar voor de start

Mooie meetrekfoto
Bocycle eindigt als...
Maar om half twee moest Bocycle zich meten met de overige 46 ligfietsracers die aan de start verschenen. Ik heb alle 13 rondes van 2775 meter met een hartslag van gemiddeld 160 bpm gereden (dat is 85% van de maximale hartslag). De gemiddelde snelheid was 34,2 km/h. Spectaculair waren de tijden van de velomobielen; de snelste rijder reed een uur lang gemiddeld 67,3 km/h. Voor die bananen met hun superstroomlijn was Bocycle met zijn "open" ligfiets geen partij. Maar ik scoorde een tijd die sneller was dan die van 33% van de overige 12 open liggers. En dat is precies de plaats waarop ik ook in eerdere ligfietsraces eindigde.






Bocycle moet afzien



"De Elly" in rood

Supporters André en Petra

Ans is verkocht
Supporters en privéfotograaf
Ik sprak ook nog de 71 jarige velomobielrijdster Elly Harte die in de Plus Magazine is geportretteerd. Zij deed niet mee met de race, maar was op de recht-opfiets met haar man naar Lelystad komen fietsen om de racers aan te moedigen. Bocycle werd aangemoedigd door zijn trouwste supporters, ega Tilly en dochter Petra. Schoonzoon André is een begenadigd amateurfotograaf en heeft juweeltjes van platen geschoten. Een volledige reportage van fotograaf André zie je in de diavoorstelling onderaan dit blogbericht. Foto's mag je gebruiken mits je de naam van de fotograaf {André van der Meulen dus) vermeldt.


Evaluatie van de race


Committed Power
Niet onvermeld mag blijven de Committed Power training van zondag, waarin ik ook nog 87 km heb afgelegd. Hoofdtrainer Rob Harmeling, die nu de Tour de France van start is gegaan regelmatig in het nieuws is, had weer een inpirerend trainingsprogrmma opgezet. Bocycle scoorde veel bewondering met zijn moooie helmpje. Een van de trainers liet zich plagend ontvallen dat hij zich nooit had kunnen voorstellen dat Bocycle ooit "materiaal freak" zou worden. En collega Ans wilde hem maar wat graag passen.


De uitslag (klik op de grafiek om hem groot weer te geven)

Bocycles rondetijden (klik op de grafiek om hem groot weer te geven)