BoCycle

BoCycle

zondag 20 mei 2012

Marikenloop

Zondag bracht mijn ligfiets mij naar de Marikenloop in Nijmegen om aldaar dochter Dorine aan te moedigen...

Mariken van Nimwegen
Aan de Marikenloop in Nijmegen mogen alleen vrouwen meedoen. Zij moeten 5 of 10 kilometer binnen een maximale tijd afleggen. Deze tocht is zeer populair onder de dames; er deden bijna 13.000 hardloopsters mee. Dorine ging voor de 5 km. Maar om haar te vinden tussen die 13.000 andere vrouwen, bleek zoeken naar een speld in een hooiberg.

Speld in een hooiberg
Ik had mij opgesteld op zo'n 500 meter na het startpunt. Een half uur nadat de eerste loopsters waren gepasseerd, begon ik zo onderhand te vrezen dat Do mij reeds ongezien was gepasseerd. Maar toen zag ik haar lachend aan komen rennen en ik moedigde haar aan: "Dorine... zet hem op... de laatste ronde... je gaat het halen" (er was overigens maar één ronde van 5km lang).
Anti climax
Daarna begaf ik mij gauw naar de finish om haar daar uitbundig te onthalen. Helaas heb ik haar in de enorme mensenmassa niet gevonden. Later SMSte Dorine dat zij een prachtige tijd had gelopen van 35:49. Vervolgens spoedde ik mij, voordat het onweer zou losbarsten, per ligfiets weer naar huis. Ondanks de anti climax bij de finish, een leuke dag, waarop ik 48km aan mijn fietslog kon toevoegen. Deze kilometers zijn overigens bij mij Sirix forenzenligfiets bijgeschreven. Want, helaas, in het voorwiel van mijn raceligfiets bleek een grote scheur te zitten. Deze is waarschijnlijk door het vele remmen met de velgremmen ontstaan. Het voorwiel ligt ter reparatie bij de ligfietsdealer.

Fluitenkruidroute

Op Hemelvaartsdag heb ik de prachtige fluitenkruidroute gefietst langs onder andere de Maas. Ik sprak daar een fietsverzamelaar die op een heel bijzondere fiets reed...

Lelijkste plek van het land
Op de foto zie je dat het fluitenkruid uitbundig bloeide. Vandaar dat ik deze 130km lange tocht de fluitenkruidroute heb genoemd. Bij Cuijk wilde ik een mooie foto nemen van de karakteristieke kathedraal. "Jammer dat er roestige damwanden voor staan", zo dacht ik. Later bleek dat dit de kade van Cuijk was die kennelijk bewust zo roestig ontworpen was. Misschien vindt een enkeling dit mooi, maar voor mij is de kade eerder een kandidaat voor de lelijkste plek van het land.
Hoezo rare fiets?
Op de Maasboulevard in Cuijk zag ik een fietser op een "hoge bi". Hij bleek een echte fietsverzamelaar te zijn, met een collectie van wel 100 fietsen. Helaas waren daar geen ligfietsen bij, zo moest hij tot zijn spijt toegeven. Klik op een foto om hem groot weer te geven.
"A picture tells..."
Het credo "A picture tells you more than a thousand words" indachtig, laat ik de foto's van deze fluitenkruidroute verder voor zich spreken.

donderdag 17 mei 2012

De 130 km-tocht is zwaar te noemen...

Op 12 mei heb ik de Zuid-Veluwe klimtoer gereden en wel de 130km-versie met 1250 hoogtemeters. Een mooie klimtraining voor "Le grand ballon" die in september op het programma staat. Lees hoe het deze ligfietser is afgegaan tussen 1029 bukfietsers...

WielerVereniging Ede
De Zuid-Veluwe klimtoer wordt georganiseerd door de WV Ede. Op haar website schrijft deze vereniging...
"Over de Zuid-Veluwe tussen Ede en Arnhem zijn in de 130 km-tocht 36 heuveltjes opgenomen, waarbij in totaal 1.250 meter hoogteverschil wordt overbrugd. De 130 km-tocht is zwaar te noemen. Deze afstand heeft 1 NTFU-ster en telt mee voor het Brevet des Cyclistes (van het NKC)."

Stempelkaart
Op de heenweg wilde ik bij Heelsum het laatste stuk van de route naar het clubhuis van WV Ede (het start-/eindpunt) oppikken. Het viel mij echter op dat er geen enkele pijl te zien was. Het zou toch niet zo zijn dat de hele route vanaf routebeschrijving moest worden gereden? Gelukkig had ik de route van 2011 in mijn GPS gezet, dus die volgde ik dan maar naar het start-/eindpunt. In het overvolle clubhuis moest een deelnemerskaart (tevens stempelkaart) worden ingevuld. Na 10 minuten wachten in de rij was ik ingeschreven en had ik mijn eerste stempel op de stempelkaart. De weg bleek overigens uitstekend bewegwijzerd (uitgepijld) met goed zichtbare oranje pijlbordjes. Kennelijk heeft men op het laatste moment de pijlbordjes pas opgehangen.


De meest gestelde vraag
Onderweg haakte ik telkens aan bij een gelegenheidspeleton. Dat scheelt niet alleen behoorlijk is luchtweerstand (wel 34% volgens wetenschappelijk onderzoek), maar resulteert ook vaak in een gezellig praatje. De meest gestelde vraag van Zuid-Veluwe klimtoergenoten was wel:"Kun je wel klimmen met zo'n ligfiets?" Nou en of kan ik klimmen met mijn super ligfiets. In het filmpje kun je zien dat ik op een steile klim op de Beekhuizenseweg bij Rozendaal vijf bukfietsende Zuid-Veluweroutedeelnemers voorbijrace. Ook kreeg ik veel leuke reacties op het enorme arsenaal aan instrumenten op mijn stuur.

Trainen voor...
Ik sprak ook ene Marloes uit Raalte die met drie teamgenoten aan het trainen was voor de Alpes d'Huzes (6 en 7 juni). Anderen trainden voor de Dolomieten. En twee heren die al dertig jaar samen trainen, verheugden zich al op het gezamenlijk beklimmen van de Mont Ventoux later dit jaar.

"erg Leuk"
De stempelpost was qua naam goed gekozen: hotel, bead&breakfast en lunchroom "erg Leuk" in Rozendaal. Maar ook de plaats in de route was perfect; het zwaarste klimwerk was achter de rug en er stond 80 km op de teller (dus ruim over de helft). Nadat ik met de vrolijke stempelaar aldaar op de foto was gezet, werd een bekertje koffie met appelgebak en slagroom ingeslagen. Na een tweet voor de volgers vervolgde ik mijn weg.


Veilige vlag?
En het werd steeds gezelliger, omdat ook de racefietsende deelnemers steeds meer lol in en respect voor deze liggende Bocycle kregen. De laatste 20 km dwong ik het meeste respect af. In deze vrijwel vlakke kilometers racete ik met een hartslag van 160bpm (85% van het maximum) vrijwel alle andere Zuid-Veluwe klimtoerrijders voorbij. Helaas moest ik vier keer stoppen omdat het verbindingsstuk van de vlaggenstok openbrak en achter mij op de weg viel. Gelukkig waren de achteropkomers ver genoeg van mij verwijderd om tijdig voor dit obstakel te kunnen uitwijken. Meerdere deelnemers meldden mij overigens dat zij die zwiepende vlag op mijn ligfiets, zo vlak voor hun gezicht best wel gevaarlijk vonden. Hoezo "veilig", zo'n vlag?


Evaluatie
Met een voldaan gevoel kon ik in het clubhuis van de WielerVereniging Ede mijn derde en laatste stempel op de stempelkaart laten zetten. Op de stoeprand heb ik de tocht nog uitgebreid geëvalueerd met een stel ervaren racers uit Vinkeveen. Dat de tocht in werkelijkheid 3 km korter was dan de beloofde 130km konden we nog wel accepteren. Maar volgens de GPS bleek het aantal hoogtemeters slechts 1027 te zijn en dat vonden we toch wel een groot verschil met de beloofde 1250 hoogtemeters (zie ook het kaartje hieronder).
Hemelvaartstocht
Ik heb overigens op deze Hemelvaartsdag waarop ik dit blogbericht over de klimtocht van vijf dagen geleden schrijf, ook nog een mooie tocht van 129km gereden. Geheel in hartslaggebied D1 en D2, precies volgens het trainingsschema dat Rob Harmeling ons heeft gegeven. Binnenkort een verslag van deze Hemelvaartstocht.

donderdag 10 mei 2012

Fietsremlichttest

De ANWB had een fietsremlicht in de aanbieding voor slechts € 6,50 (normale prijs € 24,95). Dit "Sonderangebot" kon ik niet laten schieten. Ik heb dit remlicht aan een grondige test onderworpen. Lees hier de resultaten...

Het remlicht kun je eenvoudig op je fiets monteren, zonder kabels aan te sluiten. Het remlicht heeft namelijk een vertragingssensor, die de rode leds inschakelt zodra de fiets vertraagt door het remmen. Dit remlicht heb ik op mijn ligfiets aan een praktijktest onderworpen. Met een camera heb ik de werking van het remlicht in diverse omstandigheden geregistreerd.

Op de foto zie je de testopstelling. Uiteraard stond daarbij veiligheid voorop. Met vlag en extra achterlicht werd heb obstakel achter de fiets voor de overige weggebruikers duidelijk gemarkeerd. Op het filmpje kun je de testresultaten zien. Kijk dus snel en oordeel of dit gadget zijn investering waard is.

zondag 6 mei 2012

Limburg Tour: gevoelstemperatuur 1°C

Gisteren had ik het reeds aangekondigd: vandaag werd de Limburg tour gereden met zo'n 60 collega's. Vandaag het verslag van deze barre tocht. Terwijl het in bijna geheel Nederland droog was en zelfs af en toe de zon scheen, regende het in Zuid-Limburg continu en was de gevoelstemperatuur 1°C. Verkleumd, door-en-doornat en klappertandend passeerden deze sportievelingen de finish...

Enthousiasme
Aan het begin waren de deelnemers nog enthousiast en optimistisch, zoals je op de foto van groep 5 kunt zien. De deelnemers waren in vijf groepen ingedeeld; groep 5 had de kortste route (61,2km gepland, maar vanwege het barre weer ingekort tot 48km). Gebroken pols
Heel bijzonder was dat Peter, die de vorige training in Woudenberg zijn pols had gebroken, ook aanwezig was. Niet als deelnemer, maar als supporter, want zijn pols moet nog 4 weken in het gips blijven.

Het parcours
Het parcours, met in totaal 499 hoogtemeters, zie je hieronder. In dit parcours zaten dan ook een paar stevige klimmetjes. Deze zijn met een sterretje aangegeven op de kaart en ook onder de kaart opgesomd. Als je klikt op de naam van de klim in de lijst onder de kaart, dan verschijnt het klimprofiel. Beweeg je met de muis het handje op het sterretje op de kaart, dan verschijnt de naam van de klim.

Fiets route 1557838 - powered by Bikemap 


Gemene pukkels
De stijlste klim was de Gulpenerberg met een maximaal stijgingspercentage van 17% en een gemiddeld stijgingspercentage van 8,6%. Sommige fietsbikkels uit groep 5 moesten bij het steile stuk afstappen. Het profiel van deze gemene pukkel heb ik hierboven weergegeven.

Op de foto zie je hoe twee groepsgenoten de Sint Remigiusstraat opploeteren (volgens www.hardfietsen.nl maximaal 12% en niet 10% zoals op het verkeersbord staat).

Nat en verkleumd
Na 48km waren alle groepsgenoten doorweekt en tot op het bot verkleumd. Ik lag zelf op mijn fiets niet te rillen, maar te schudden van de kou. Mooi dat de organisatie drie hotelkamers had geregeld waar wij een warme douche konden nemen. Daarna stonden soep, broodjes en koffie klaar. Toen ik eenmaal thuis aan de koffie zat scheen de zon. Rond Arnhem was de hele dag geen drup gevallen. Vandaag, bijna 400km met de auto gereden om een stukje van 48km te fietsen op de enige plek in Nederland met kou en regen; een goede training in afzien.

zaterdag 5 mei 2012

Limburg tour

Zondag 6 mei ga ik met zo'n 100 collega's trainen in Zuid-Limburg. O.a. de Camerig staat op het programma. Binnenkort verschijnt een blogbericht over deze derde trainingsdag onder leiding van Rob Harmeling...

woensdag 2 mei 2012

Hoezo rare fiets... ?

Koninginnedag was een prachtige ((lig)fiets)dag en dat hadden meer landgenoten gezien. Ik kwam op mijn Koninginnedagtocht van 153km dan ook heel wat (bijzondere) vervoermiddelen tegen...

Op naar de appelflap
De tocht leidde naar Boshuis Drie, je weet wel waar volgens goed ingelichte bronnen de beste appeltaart van de Veluwe geserveerd wordt. Maar dan wel via een ommetje via de Brandtoren op het Rozendaalse veld vlak bij de Posbank en vervolgens Eerbeek. Van dit ommetje heb ik een korte filmimpressie gemaakt, waarin je kunt zien dat je heel wat (bijzondere) vervoermiddelen tegenkomt.

Hoe zo appelflap?
Ik vervolgde de weg via Kootwijk naar het befaamde Boshuis Drie. En wat bleek? Gesloten. Onvoorstelbaar op zo'n mooie Koninginnedag waar de uitbater een megaomzet had kunnen draaien. Ook was mijn drinkwaterzak leeg en die moest dringend worden volgetankt. Ik zag een bordje naar camping 't Keteltje en dacht in het toiletgebouw aldaar de zak te vullen. Want dat scheelt toch gauw weer een paar euro met de drie flessen Spa blauw die je bij de bezinepomp tankt.

Illegale watertap
Ik volgde dus de bordjes naar de camping. Bij elke bocht stond er weer een nieuw bordje; er leek maar geen einde aan te komen. Na twee kilometer fietsen over zandpaden en hobbelige wegen reed ik dan eindelijk de camping op. Maar een receptie was in de verste verte niet te vinden en ik vreesde al dat dit een camping zonder (watertap)voorzieningen zou zijn. Toen ik verder het terrein opreed zag ik tussen de struiken iets wat een toiletgebouw zou kunnen zijn. En ja, daar was een afwasgelegenheid met vers stromend water. Gauw de waterzak gevuld en weer op de fiets gaan liggen.

Boze campingbaas
Toen kwam er een vierwielig elektrokarretje/golfkarretje op mij afgereden met, naar spoedig bleek, de campingbeheerder. Hij was not amused, dat ik illegaal water had getapt. Hij wees mij erop dat hij het op prijs zou hebben gesteld als ik mij eerst had gemeld bij de receptie. Dat ik die niet had kunnen vinden geloofde hij niet, zo lieten zijn nog steeds verontwaardigde blikken mij duidelijk blijken. Later zag ik op de plattegrond dat ik de camping via een achteringang betreden (èh opgereden) had. En fin, ik dankte de beste man voor zijn gastvrijheid en vervolgde mijn weg.

Dan maar een pannenkoek
Ik pikte de route weer op, op naar de Aardmansberg. Een onschuldig klimmetje, maar bovenaan begonnen mijn visioenen van appel-spekpannenkoeken toch wel onweerstaanbare proporties aan te nemen. Gelukkig had ik mijn Garmin Etrex navigator op het stuur, met daarin de On Route fietskaart. Daarin staan ook interessante waypoints.
Gauw gezocht op "eten en drinken" in de buurt en zowaar daar verscheen "pannekoekenhuis Berg en Dal" in het scherm op slechts 500 m afstand. Ik daar gauw naar toe genavigeerd. Maar wat duurden die 500 meter toch lang. Toen ik wat beter op mijn navigatiescherm keek bleek de afstand 5km te bedragen. Mijn Pavlov reactie was echter niet meer te weerstaan en ik fietste door naar het begeerde pannenkoekendoel. Na zo'n 12 minuten verscheen daar in Hoog Soeren het "pannekoekenhuis Berg en Dal" (let op de ontbrekende "n" tussen de "e" en de "k").

Koffie met Oranjebitter
Bij de koffie kreeg ik een oranjebitter geserveerd; service van het (pannekoeken)huis. Die oranjebitter heb ik onaangeroerd gelaten. Ik moest nog 50 km en die alcohol gaat in je benen zitten. Na de appel-spekpannenkoek te hebben verorberd en de drinkzak te hebben bijgevuld, ging ik verder voor de slotetappe. Daarbij nog even een fotootje geschoten van het karakteristieke landschap bij Garderen, dat werd opgeluisterd door een telecommast.

Alcohol taboe
De laatste kilometertjes gingen op de automatische piloot. Thuis voelde ik die 153 km in 6 uur en 11½ minuten wel. Bovendien waren de benen rood verbrand. Na een gemiddelde bewogen snelheid van 24,76km/h laafde ik mij aan een lekkere sigaar en een liter drinkyoghurt. Want alcohol na zo'n inspanning is taboe, zo weet ik na mijn onfortuinlijke Limburgse avontuur in september vorig jaar.