Vandaag een bezoekje in Tiel gebracht. Daar kwam ik onverwacht midden in wielercriterium Profronde Tiel terecht...
Jawel, Tiel kent ook een wielercriterium, namelijk de Profronde Tiel. Hieraan doen maar liefst o.a. Johnny Hoogerland, Laurens ten Dam en Rob Ruijgh (die ook de Tour de France hebben gereden) mee. De profs moeten 80km (40 rondjes) binnen 2 uur afleggen. Op deze links weekkrant en West-Betuwe vind je meer informatie.
En daar kwam ik bij toeval in terecht toen ik over de Waalkade naar huis wilde fietsen. Mijn ligfiets oogste grote belangstelling van de toeschouwers.
Totale afstand van dit trainingsrondje: 76km (niet binnen de 2 uur hoor).
In 20211 ben ik mee gaan doen met het sportprogramma "Committed Power" van het bedrijf waar ik werk. Daarin heb ik diverse colls beklommen, waaronder de "Col de Joux Plane" (2011), "Le Grand Ballon" (2012), “Col d’Aubisque” (2013), Girona in Catalonië (2015). De laatste tocht was de Eddie Merckx classic in Fuchsl am See nabij het Oostenrijkse Salzburch (op 8 september 2019). Daarna is het sportprogramma helaas gestopt. Maar ik heb de ligfiets niet aan de kant gezet en trap nog lustig voort...
BoCycle
zondag 31 juli 2011
vrijdag 29 juli 2011
Barst in carbon voorbuis
Maandag ontdekte ik een breuk in de carbon voorbuis waarin de crankas (de trapas) is gemonteerd. Daarmee heb ik de Keutenberg beklommen. Ik heb heel veel geluk gehad dat toen het complete crankstel niet is afgebroken...
Ik had al een tijdje geleden gezien dat er speling zat op de voorbladen. Ook had ik geconstateerd dat de speling steeds groter leek te worden. Als je goed kijkt op het Youtubefilmpje van mijn beklimming van de Keutenberg kun je het grootste voorblad ook heen en weer zien gaan. Dinsdag zou ik de ligfiets bij Hans van Vugt (van ligfietswinkel ELAN in Nijmegen) brengen om hem te raadplegen. Toen ik echter de avond daarvoor mijn fiets waste zag ik dat de voorbuis helemaal gebarsten was van links naar rechts.
Dinsdag concludeerde Hans direct dat die voorbuis onder garantie vervangen moest worden. Maar zo'n voorbuis had hij natuurlijk niet op voorraad liggen. Die moest van de Challenge-fabriek uit Apeldoorn komen, maar ik wilde deze vakantieweek natuurlijk wel zo snel mogelijk weer over mijn racemonster beschikken. Ik bood aan de voorbuis zelf op te halen in Apeldoorn en Hans stelde zijn bestelbus beschikbaar, zodat ik in dezelfde rit een door Hans bestelde Fujin SLII ligfiets mee terug kon nemen van de Apeldoornse Challenge-fabriek.
Paul, de directeur van Challenge Bikes, vermoedde een productiefout van zijn toeleverancier en was zeer geïnteresseerd in de defecte voorbuis. Hij gaf mij een nieuwe voorbuis mee, die Hans nog dezelfde middag op mijn ligfiets monteerde. Een uitstekende service van Hans en Challenge.
Woensdag heb ik mijn gerepareerde ligfiets direct uitgetest met een 136km lang ritje naar Putten vice versa. Hij fietste weer als vanouds.
Ik had al een tijdje geleden gezien dat er speling zat op de voorbladen. Ook had ik geconstateerd dat de speling steeds groter leek te worden. Als je goed kijkt op het Youtubefilmpje van mijn beklimming van de Keutenberg kun je het grootste voorblad ook heen en weer zien gaan. Dinsdag zou ik de ligfiets bij Hans van Vugt (van ligfietswinkel ELAN in Nijmegen) brengen om hem te raadplegen. Toen ik echter de avond daarvoor mijn fiets waste zag ik dat de voorbuis helemaal gebarsten was van links naar rechts.
Dinsdag concludeerde Hans direct dat die voorbuis onder garantie vervangen moest worden. Maar zo'n voorbuis had hij natuurlijk niet op voorraad liggen. Die moest van de Challenge-fabriek uit Apeldoorn komen, maar ik wilde deze vakantieweek natuurlijk wel zo snel mogelijk weer over mijn racemonster beschikken. Ik bood aan de voorbuis zelf op te halen in Apeldoorn en Hans stelde zijn bestelbus beschikbaar, zodat ik in dezelfde rit een door Hans bestelde Fujin SLII ligfiets mee terug kon nemen van de Apeldoornse Challenge-fabriek.
Paul, de directeur van Challenge Bikes, vermoedde een productiefout van zijn toeleverancier en was zeer geïnteresseerd in de defecte voorbuis. Hij gaf mij een nieuwe voorbuis mee, die Hans nog dezelfde middag op mijn ligfiets monteerde. Een uitstekende service van Hans en Challenge.
Woensdag heb ik mijn gerepareerde ligfiets direct uitgetest met een 136km lang ritje naar Putten vice versa. Hij fietste weer als vanouds.
donderdag 28 juli 2011
Mijn gevecht met de Keutenberg op Youtube
Vrijdag was mijn plan om de AmstelGoldrace na te fietsen (de 150km-versie). De beruchte Keutenberg (22%) was onderdeel van deze route. Lees verder over mijn worsteling met deze steilste beklimming van Nederland en bekijk hem op Youtube...
De route
Op het kaartje zie je de route die ik heb gefietst. De steilste cols zijn met een sterretje weergegeven. Ga je op zo'n sterretje met de muiscursor staan dan verschijnt de naam van de col. Klik je op de col in de lijst hieronder, dan verschijnt het profiel en een kaart met hellingspercentages.
01 Kruisberg-zuid-west
02 Kruisberg-noord-west
03 Hulsberg
04 Keutenberg
04 Keutenberg (beter profiel van Climbbybike)
05 Cauberg
06 Geulhemmerberg
07 Bemelerberg
08 Heiweg
09 Moerslag
10 Bukel
11 Grensheuvel
12 Berghuizen
Voorbereiding
Voorbereiding is het halve werk. Mijn waterzak had ik tot nu toe altijd provisorisch aan de riem van mijn heuptas gebonden. Dit riep echter onvermijdelijk associaties op met een katheter. Daarom werd er een tweede draagtas verbouwd om als omhulsel van mijn drinkzak te gaan dienen. De foto's geven een indruk van het productieproces en het resultaat.
Ook had ik thuis het GPX-track van de AmselGoldroute (150km) gedownload. Daarmee zou de Garmin fietsnavigator mij feilloos de weg wijzen. Vetrekpunt was ons hotel in Slenaken, waar ik 's avonds overigens een racefietser sprak die de Keutenberg ook beklommen had. Helaas reed ik na 10km verkeerd waardoor ik de zuidoostlus van de route met de Camerig en de Vaalserberg miste. De totale afstand werd daardoor teruggebracht tot 114km; toch nog steeds een behoorlijk resultaat met 1200 hoogtemeters. En de Keutenberg lag nog op de route.
Drinkzaktaspech
Voordat ik bij de Keutenberg arriveerde had ik nog pech met de fietsketting. Een bidonhoudertje van de thuis zo mooi verbouwde drinkzaktas was in de ketting terecht gekomen. Gevolg: kettinggeleiderwieltje afgebroken en beugel verbogen. Gelukkig had ik in mijn reparatiesetje ook inbussleuteltjes, waarmee ik de schade provisorisch kon repareren. Met de heupband heb ik de drinkzaktas vastgezet om herhaling te voorkomen.
Keutenberg
Maar toen luidde het waarschuwingssignaal van mijn Garmin dat erop duidde dat de Keutenberg binnen 1km afstand was. Men had mij gewaarschuwd dat het stuk van 22% aan het begin was, direct na de bocht. Dus ik had mijn lichtste verzet al gekozen, ging er vol tegenaan en haalde die 22% met gemak. Helaas had men mij niet verteld dat direct daarna er nog een heel stuk van 18% moet worden beklommen. Dat bleek na de onbezonnen start te veel van het goede. Mijn hartslag schoot nog verder omhoog en bij 198 bpm (198 hartslagen per minuut) werd ik draaierig, ik kreeg een verlammend gevoel in mijn buik en ik kreeg braakneigingen. Twintig meter voor het einde van dat 18% stuk moest ik stoppen. Nadat ik weer een beetje was hersteld heb ik een stukje gelopen. Bij het minder steile stuk ben ik weer opgestapt (of beter "op gaan liggen") en kon ik het stuk naar de top in rustig tempo uitfietsen. Bovenaan stonden vier bukfietsers (waarvan er twee het ook niet zonder lopen en pauze hadden gered) die mij een welgemeend en hartelijk applaus gaven. Dit deed mij wel goed, maar de domper bleef enorm. "Moest ik nu die ligfietssceptici thuis vertellen dat de Keutenberg toch te zwaar voor mij en mijn ligfiets was?", zo spookte het door mijn hoofd.
Tweede poging
Ik besloot de Keutenberg nog een keer te beklimmen. Ik wist nu wat mij te wachten stond. En ik dacht nog aan Johan die mij tijdens de training in Groesbeek op het belang van een goede buikademhaling had gewezen. Aan de voet van de Keutenberg schakelde ik naar mijn lichtste verzet. Ik begon in een rustig tempo aan het eerste stukje van 22%. En ik lette goed op mijn ademhaling: goed inademen, totdat de longen helemaal vol zijn en dan pas weer uitademen. Zo kon ik de hele klim mijn hartslag onder de 183bpm houden en kwam ik zonder rustpauze fietsend boven. Helaas stond er toen niemand te applaudiseren, maar de vreugde was er niet minder om.
Je kunt mijn tweede beklimming van de Keutenberg meebeleven door op onderstaand Youtubefilmpje te klikken.
Na de Keutenberg
De resterende 64km naar het hotel waren vergeleken met deze Keutenberg een onschuldig Roodkapje en fietste ik met het grootste gemak. Ook de Cauberg, waar ik nog het compliment "Knap gedaan hoor" in ontvangst mocht nemen, beklom ik soepel in overwinningsroes.
Wat zou ik nog te vertellen moeten hebben na de Keutenberg? Oh ja, wij hebben de dag daarop nog het befaamde gehucht Kuttingen bezocht. Dit is het keerpunt van de toertocht Lullingen-Kuttingen-Lullingen.
De route
Op het kaartje zie je de route die ik heb gefietst. De steilste cols zijn met een sterretje weergegeven. Ga je op zo'n sterretje met de muiscursor staan dan verschijnt de naam van de col. Klik je op de col in de lijst hieronder, dan verschijnt het profiel en een kaart met hellingspercentages.
01 Kruisberg-zuid-west
02 Kruisberg-noord-west
03 Hulsberg
04 Keutenberg
04 Keutenberg (beter profiel van Climbbybike)
05 Cauberg
06 Geulhemmerberg
07 Bemelerberg
08 Heiweg
09 Moerslag
10 Bukel
11 Grensheuvel
12 Berghuizen
Voorbereiding
Voorbereiding is het halve werk. Mijn waterzak had ik tot nu toe altijd provisorisch aan de riem van mijn heuptas gebonden. Dit riep echter onvermijdelijk associaties op met een katheter. Daarom werd er een tweede draagtas verbouwd om als omhulsel van mijn drinkzak te gaan dienen. De foto's geven een indruk van het productieproces en het resultaat.
Ook had ik thuis het GPX-track van de AmselGoldroute (150km) gedownload. Daarmee zou de Garmin fietsnavigator mij feilloos de weg wijzen. Vetrekpunt was ons hotel in Slenaken, waar ik 's avonds overigens een racefietser sprak die de Keutenberg ook beklommen had. Helaas reed ik na 10km verkeerd waardoor ik de zuidoostlus van de route met de Camerig en de Vaalserberg miste. De totale afstand werd daardoor teruggebracht tot 114km; toch nog steeds een behoorlijk resultaat met 1200 hoogtemeters. En de Keutenberg lag nog op de route.
Drinkzaktaspech
Voordat ik bij de Keutenberg arriveerde had ik nog pech met de fietsketting. Een bidonhoudertje van de thuis zo mooi verbouwde drinkzaktas was in de ketting terecht gekomen. Gevolg: kettinggeleiderwieltje afgebroken en beugel verbogen. Gelukkig had ik in mijn reparatiesetje ook inbussleuteltjes, waarmee ik de schade provisorisch kon repareren. Met de heupband heb ik de drinkzaktas vastgezet om herhaling te voorkomen.
Keutenberg
Maar toen luidde het waarschuwingssignaal van mijn Garmin dat erop duidde dat de Keutenberg binnen 1km afstand was. Men had mij gewaarschuwd dat het stuk van 22% aan het begin was, direct na de bocht. Dus ik had mijn lichtste verzet al gekozen, ging er vol tegenaan en haalde die 22% met gemak. Helaas had men mij niet verteld dat direct daarna er nog een heel stuk van 18% moet worden beklommen. Dat bleek na de onbezonnen start te veel van het goede. Mijn hartslag schoot nog verder omhoog en bij 198 bpm (198 hartslagen per minuut) werd ik draaierig, ik kreeg een verlammend gevoel in mijn buik en ik kreeg braakneigingen. Twintig meter voor het einde van dat 18% stuk moest ik stoppen. Nadat ik weer een beetje was hersteld heb ik een stukje gelopen. Bij het minder steile stuk ben ik weer opgestapt (of beter "op gaan liggen") en kon ik het stuk naar de top in rustig tempo uitfietsen. Bovenaan stonden vier bukfietsers (waarvan er twee het ook niet zonder lopen en pauze hadden gered) die mij een welgemeend en hartelijk applaus gaven. Dit deed mij wel goed, maar de domper bleef enorm. "Moest ik nu die ligfietssceptici thuis vertellen dat de Keutenberg toch te zwaar voor mij en mijn ligfiets was?", zo spookte het door mijn hoofd.
Tweede poging
Ik besloot de Keutenberg nog een keer te beklimmen. Ik wist nu wat mij te wachten stond. En ik dacht nog aan Johan die mij tijdens de training in Groesbeek op het belang van een goede buikademhaling had gewezen. Aan de voet van de Keutenberg schakelde ik naar mijn lichtste verzet. Ik begon in een rustig tempo aan het eerste stukje van 22%. En ik lette goed op mijn ademhaling: goed inademen, totdat de longen helemaal vol zijn en dan pas weer uitademen. Zo kon ik de hele klim mijn hartslag onder de 183bpm houden en kwam ik zonder rustpauze fietsend boven. Helaas stond er toen niemand te applaudiseren, maar de vreugde was er niet minder om.
Je kunt mijn tweede beklimming van de Keutenberg meebeleven door op onderstaand Youtubefilmpje te klikken.
Na de Keutenberg
De resterende 64km naar het hotel waren vergeleken met deze Keutenberg een onschuldig Roodkapje en fietste ik met het grootste gemak. Ook de Cauberg, waar ik nog het compliment "Knap gedaan hoor" in ontvangst mocht nemen, beklom ik soepel in overwinningsroes.
Wat zou ik nog te vertellen moeten hebben na de Keutenberg? Oh ja, wij hebben de dag daarop nog het befaamde gehucht Kuttingen bezocht. Dit is het keerpunt van de toertocht Lullingen-Kuttingen-Lullingen.
dinsdag 19 juli 2011
Bijna botsing met paard
Vandaag heb ik de 117km lange TTV Veenendaal route geligfietst; totale afstand 156km (inclusief 2x de afstand thuis-startpunt en verkeerd rijden). Een mooie route, maar niet ongevaarlijk...
Doel van deze trainingstocht
De route had ik van www.gpstracks.nl gedownload, een website met 4822 kant en klare GPS-tracks. De route is uitgezet door de T.T.V. (ToerTocht Veenendaal). Doel van deze trainingstocht was het overtollige lichaamsvet verbranden, dat in de veertiendaagse vaarvakantie in mijn lichaam was ontstaan. Dus niet te hoge hartslag, maar rustig in het hartslaggebied D1 getraind met diverse trapfrequenties. Want juist in de lage hartslagzones verbrand je lichaamsvet (zie ook een vorig blogbericht over dit onderwerp). Morgenvroeg stap ik op de weegschaal om vast te stellen of het doel gehaald is.
Lekke band
Nadat ik de eerste meters gefietst had, voelde ik dat de voorband lek was. Het bleek een minuscuul gaatje dat door een heel klein steentje was ontstaan. Voordat ik van het corpus delictus een scherpe foto had kunnen maken viel het van mijn vinger en was het niet meer terug te vinden. Zo zie je maar dat je goed de buitenband moet inspecteren, voordat je de nieuwe (of geplakte) binnenband er weer in legt.
De route
De route kende prachtige boerenlandweggetjes, maar er waren ook saaie stukken langs drukke wegen. De route heeft weinig hoogtemeters, zo werd de Amerongse berg gemeden door aan de voet van deze heuvel links af te slaan richting Veenendaal. En last but not least, ondanks de niet vrolijk stemmende weersverwachting heb ik de hele dag slechts 10 minuten enkele regenspettertjes gevoeld. Voorts was er veel zon, die af en toe achter een wolk schuilging.
Onaangename ontmoeting met paard
Één gebeurtenis moet nog worden vermeld. In Barneveld wilde ik een amazone te paard inhalen. Toen ik nog vele meters van het koppel verwijderd was, werd het paard onrustig. Het draaide zich om en begon te steigeren. Het leek mij verstandig om de inhaalmaneuvre subiet af te breken. De amazone vroeg mij of ik even wilde blijven stilstaan om haar de gelegenheid te geven af te stappen en het paard te kalmeren. Op haar aangeven ben ik het stel voorzichtig voorbij gereden. Het paard bleef erg onrustig maar werd door zijn bazin goed onder controle gehouden. Dat was wel even een enerverende gebeurtenis, vooral omdat ik zondag ook al een hardhandige ontmoeting met een medeweggebruiker had.
Fototoestelstuursteun
De foto's in dit blogbericht heb ik gemaakt met mijn fototoestel op een speciaal daarvoor aangeschafte stuursteun. Een handig gadget, want je hebt je fototoestel direct startklaar bij de hand.
Doel van deze trainingstocht
De route had ik van www.gpstracks.nl gedownload, een website met 4822 kant en klare GPS-tracks. De route is uitgezet door de T.T.V. (ToerTocht Veenendaal). Doel van deze trainingstocht was het overtollige lichaamsvet verbranden, dat in de veertiendaagse vaarvakantie in mijn lichaam was ontstaan. Dus niet te hoge hartslag, maar rustig in het hartslaggebied D1 getraind met diverse trapfrequenties. Want juist in de lage hartslagzones verbrand je lichaamsvet (zie ook een vorig blogbericht over dit onderwerp). Morgenvroeg stap ik op de weegschaal om vast te stellen of het doel gehaald is.
Lekke band
Nadat ik de eerste meters gefietst had, voelde ik dat de voorband lek was. Het bleek een minuscuul gaatje dat door een heel klein steentje was ontstaan. Voordat ik van het corpus delictus een scherpe foto had kunnen maken viel het van mijn vinger en was het niet meer terug te vinden. Zo zie je maar dat je goed de buitenband moet inspecteren, voordat je de nieuwe (of geplakte) binnenband er weer in legt.
De route
De route kende prachtige boerenlandweggetjes, maar er waren ook saaie stukken langs drukke wegen. De route heeft weinig hoogtemeters, zo werd de Amerongse berg gemeden door aan de voet van deze heuvel links af te slaan richting Veenendaal. En last but not least, ondanks de niet vrolijk stemmende weersverwachting heb ik de hele dag slechts 10 minuten enkele regenspettertjes gevoeld. Voorts was er veel zon, die af en toe achter een wolk schuilging.
Onaangename ontmoeting met paard
Één gebeurtenis moet nog worden vermeld. In Barneveld wilde ik een amazone te paard inhalen. Toen ik nog vele meters van het koppel verwijderd was, werd het paard onrustig. Het draaide zich om en begon te steigeren. Het leek mij verstandig om de inhaalmaneuvre subiet af te breken. De amazone vroeg mij of ik even wilde blijven stilstaan om haar de gelegenheid te geven af te stappen en het paard te kalmeren. Op haar aangeven ben ik het stel voorzichtig voorbij gereden. Het paard bleef erg onrustig maar werd door zijn bazin goed onder controle gehouden. Dat was wel even een enerverende gebeurtenis, vooral omdat ik zondag ook al een hardhandige ontmoeting met een medeweggebruiker had.
Fototoestelstuursteun
De foto's in dit blogbericht heb ik gemaakt met mijn fototoestel op een speciaal daarvoor aangeschafte stuursteun. Een handig gadget, want je hebt je fototoestel direct startklaar bij de hand.
maandag 18 juli 2011
Bocycle heeft aanrijding met auto
Zondag heb ik met een trainingsrondje in het Rijk van Nijmegen, bekeken hoe het, na veertien dagen luieren op de motorboot, met mijn conditie is gesteld. Deze onschuldige, alledaagse trainingsrit had bijna een dramatisch einde...
Dat was even schrikken toen ik 's ochtends op de weegschaal stond 83kg, 3 kg meer dan veertien dagen geleden. Dat betekent deze week goed trainen in het hartslagzone D1 (Duurtraining), want in dit trainingsgebied verbrand je voornamelijk lichaamsvet. Maar vandaag eerst het bekende klimrondje gereden. Eerst een stukje door de Betuwe, daarna klimmen ten oosten van Nijmegen en weer terug door de Betuwe, bij elkaar 65km. De klimmen zijn inmiddels bekend, t.w. (klik op de klim en profiel en andere informatie popt up):
- Beekmansdalseweg
- Oude Bosweg
- Ubbergse Holleweg
- Oude Holleweg
- Nieuwe Holleweg
Het resultaat viel mij mee. De Beekmansdalseweg was als altijd gemeen en deed mijn hartslag oplopen tot boven de 190bpm. De Oude Holleweg daarentegen heb ik zelfs op het middenblad van mijn moutainbiketriple (22T/32T/44T) beklommen. De terugweg ging een stuk over de Waaldijk (van de elektriciteitscentrale tot de brug Ewijk) met windkracht 5 tegen. Met een hartslag tussen de 140 en 150 bpm reed ik met gemak 32 km/h.
Vol zelfvertrouwen en wellicht een tikje overmoedig dacht ik op de Van Heemstraweg het stukje naar de oprit van de brug Ewijk wel over het fietspad aan de verkeerde kant van de weg te kunnen nemen. Daarmee kon ik twee keer een oversteek van deze drukke weg vermijden. "Wel zo veilig", zo bedacht ik. De bestuurder van een rode Volvo verwachtte kennelijk geen fietsverkeer van de verkeerde kant (hetgeen overigens veel fietsers van alerte "sterke" verkeersdeelnemers wel verwachten). Het resultaat was mijn eerste aanrijding. De arme en overigens attente bestuurder was nog meer geschrokken dan ik. Behoudens een schram op mijn dijbeen was er gelukkig geen schade. Een onschuldig Roodkapje dus vergeleken bij de valpartijen die in de Tour de France te betreuren zijn. Maar dit was niet bepaald een staaltje van anticiperend ligfietsen dat ik normaal wel praktizeer.
Dat was even schrikken toen ik 's ochtends op de weegschaal stond 83kg, 3 kg meer dan veertien dagen geleden. Dat betekent deze week goed trainen in het hartslagzone D1 (Duurtraining), want in dit trainingsgebied verbrand je voornamelijk lichaamsvet. Maar vandaag eerst het bekende klimrondje gereden. Eerst een stukje door de Betuwe, daarna klimmen ten oosten van Nijmegen en weer terug door de Betuwe, bij elkaar 65km. De klimmen zijn inmiddels bekend, t.w. (klik op de klim en profiel en andere informatie popt up):
- Beekmansdalseweg
- Oude Bosweg
- Ubbergse Holleweg
- Oude Holleweg
- Nieuwe Holleweg
Het resultaat viel mij mee. De Beekmansdalseweg was als altijd gemeen en deed mijn hartslag oplopen tot boven de 190bpm. De Oude Holleweg daarentegen heb ik zelfs op het middenblad van mijn moutainbiketriple (22T/32T/44T) beklommen. De terugweg ging een stuk over de Waaldijk (van de elektriciteitscentrale tot de brug Ewijk) met windkracht 5 tegen. Met een hartslag tussen de 140 en 150 bpm reed ik met gemak 32 km/h.
Vol zelfvertrouwen en wellicht een tikje overmoedig dacht ik op de Van Heemstraweg het stukje naar de oprit van de brug Ewijk wel over het fietspad aan de verkeerde kant van de weg te kunnen nemen. Daarmee kon ik twee keer een oversteek van deze drukke weg vermijden. "Wel zo veilig", zo bedacht ik. De bestuurder van een rode Volvo verwachtte kennelijk geen fietsverkeer van de verkeerde kant (hetgeen overigens veel fietsers van alerte "sterke" verkeersdeelnemers wel verwachten). Het resultaat was mijn eerste aanrijding. De arme en overigens attente bestuurder was nog meer geschrokken dan ik. Behoudens een schram op mijn dijbeen was er gelukkig geen schade. Een onschuldig Roodkapje dus vergeleken bij de valpartijen die in de Tour de France te betreuren zijn. Maar dit was niet bepaald een staaltje van anticiperend ligfietsen dat ik normaal wel praktizeer.
zondag 17 juli 2011
afgelopen twee weken 438 km afgelegd
Beste bloglezers, jullie hebben je misschien afgevraagd: Waar is die Bocycle toch gebleven, want hij laat maar niets van zich horen (bloggen)? Welnu... ik heb de afgelopen twee weken 438km afgelegd, niet per ligfiets maar per motorboot. Voor degenen die naast de fietssport ook in watersport geïnteresseerd zijn, hieronder enkele sfeerbeelden...
Morgen stap ik weer op mijn ligfiets, om te ondervinden wat er na deze veertien dagen luieren is overgebleven van mijn conditie. Dat doe ik in het Rijk van Nijmegen (je weet wel met die beruchte "Oude Holleweg"). Dus binnenkort kun je hierover weer een ligfietsblogbericht verwachten.
Morgen stap ik weer op mijn ligfiets, om te ondervinden wat er na deze veertien dagen luieren is overgebleven van mijn conditie. Dat doe ik in het Rijk van Nijmegen (je weet wel met die beruchte "Oude Holleweg"). Dus binnenkort kun je hierover weer een ligfietsblogbericht verwachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)