BoCycle

BoCycle

maandag 26 september 2011

Stuur je reactie op mijn blog

Blogvolgers melden mij vaak dat het erg lastig is om een reactie te plaatsen op een blogbericht. Je kunt je reactie echter ook per e-mail sturen naar bocycle@bocycle.nl en dan zorg ik er voor dat deze als reactie bij het blogbericht verschijnt.

zondag 25 september 2011

"I love it when a plan comes together" (John "Hannibal" Smith)

Beste blogvolgers... Hier is dan eindelijk het verhaal over mijn uitdaging van 2011: De beklimming van de Col de Joux Plane met 130 collega's. Een verhaal dat niet alleen gaat over hartslag en vermogen, maar ook over emotie, spanning en relaties. Lees verder wat Bocycle echt heeft beleefd en gevoeld....

De reis
Vrijdag 16 september was de dag van de heenreis. Om 07:00 uur stapte ik bij het NS-station Zetten in de auto van collega Johan, die mij met nog twee andere collega's naar het vliegveld Weeze in Duitsland reed. Vandaar vertrokken wij met een chartervlucht naar Genève. Vervolgens ging de reis verder per bus naar Thonon-Les-Bains aan het meer van Genève. Na een lunch zouden wij vanaf 14:30 uur onze heilige koeien bestijgen voor een rit van 36km naar Morzine. Deze rit kun je op het kaartje rechts bekijken (en "nafietsen" door met de muispijl over het bergprofiel onder het kaartje te bewegen). Vlak voor Morzine stond nog een spannende tijdrit over 1,5km op het programma; de eerste gelegenheid om te laten zien dat je met een ligfiets ook snel de berg op kan.

Spannend moment bij douane
Maar eerst wachtte mij nog een spannend moment bij de douane in Weeze. Ik had namelijk drie CO2-patronen in de reparatiebidon in mijn handbagage en het was niet helemaal duidelijk of men mij zou toestaan die in het vliegtuig mee te nemen. Ik schatte in dat een transparante aanpak de meeste kans op succes zou hebben en biechtte de douanier op dat ik drie CO2-patronen in mijn handbagage had. Ik moest wel even laten zien wat dat precies voor dingen waren en uitleggen dat ik die dingen nodig had om onderweg mijn banden op te pompen.

Daarop kreeg ik te horen dat ik er maximaal twee mocht meenemen. De derde heb ik toen aan een collega gegeven. In Zwitserland kreeg ik het patroon weer van hem terug. Phoe, dat was in ieder geval goed afgelopen.

De hele reis was gezellig en ontspannen. Mijn collega's waren heel belangstellend naar mijn ligfiets en wilden graag weten hoe en of ik de top van de Joux Plane dacht te halen. Maar dit keer geen spoortje van scepsis. Ik bespeurde dat echte "committed" gevoel dat het hele weekend zou blijven. In het vliegtuig kreeg deze lange meneer nog een plaats aangeboden met extra beenruimte, bij een nooduitgang.


De tijdrit
Zoals gezegd zouden we vanaf Thonon-Les-Bains met onze race(lig)fiets naar Morzine rijden. De 129 renners waren op sterkte ingedeeld in 9 groepen. Ik was met mijn vermeende ligfietshandicap ingedeeld in de langzaamste groep, die ook als laatste zou vertrekken. Dat was een uitstekende keuze van de wedstrijdleiding; ik heb heerlijk in het zonnetje met de andere 14 renners ontspannen naar de start van de tijdrit gereden.
Zo kon ik mijn krachten sparen voor het echte werk: de tijdrit over 1,5 km. De fietsers werden één-voor-één door hoofdtrainer Rob Harmeling en Niek (Projectleider van Committed Power) op gang geholpen. En ik heb daar een mooie tijd neergezet goed voor een 80ste plaats tussen 129 deelnemers. Bij de ligfietsraces (Cycle Vision) liet ik 36% van de open raceliggers achter mij, hier bleef ik 38% van de racebukkers voor. Een veelbelovend begin van het weekend. Maar de echte uitdaging, de Joux Plane, moest nog komen.

Une bière sans alcohol
In het hotel deelde ik de kamer met drie collega's. Na een verfrissende douche werden onder het genot van een drankje de resultaten van de dag geëvalueerd. Ik besloot geen alcohol te nuttigen en ook de sigaren liet ik onaangeroerd. In steenkolenfrans wist ik een "de l'eau minérale avec gaz" te bestellen en "une bière sans alcohol". Voor dat laatste kreeg ik een flesje Buckler geserveerd. Ik dacht nog:"bestaat dat nog?" en heb gauw naar de houdbaarheidsdatum gekeken. En ja hoor: die Buckler was over de datum (houdbaar tot 11 augustus 2011 dus ik heb hem wel geconsumeerd).

Op weg naar de Col...
Zaterdag was ik al vroeg wakker. Het regende pijpenstelen; niet zo'n leuk vooruitzicht om zo de Col de Joux Plane te beklimmen. Wij putten troost uit Rob Harmelings peptalk, waarin hij terloops vermeldde dat het in Morzine 's nachts altijd regent. En inderdaad toen wij ons vanaf 09:00 uur klaar maakten voor de start naar Samoën was het weer droog. De rit naar Samoën was 30 km lang en leidde naar de voet van de Joux Plane. Daar startte de elektronische tijdregistratie waarmee precies werd vastgelegd hoeveel tijd elke klimmer nodig had om de top te bereiken.

De rit naar Samoën was wel heel erg relaxed. Maar dat vond ik niet erg, want zo kon ik mijn krachten sparen en was er volop ruimte voor een gezellig praatje. Helaas begon het halverwege te regenen. De voet van de Joux Plane lag midden in het dorp Samoën. Daar moesten toch wel even de blazen geleegd worden, maar waar doe je dat zo midden in het dorp. Gelukkig was er vlak bij de start een echt Frans cafeetje, waar wij zeer gastvrij van het Frans gemak gebruik mochten maken. En daarna moest ik er toch echt aan geloven.

Maar nu het echte werk
Mijn tactiek was als volgt. Ik zou de hele klim tussen 80 en 90% van de maximale hartslag aanhouden. Dat is voor mij tussen de 150 en 170 bpm (het maximum is 190 bpm). De snelheid en het verzet volgen dan vanzelf. In het begin reed ik nog wel zo'n 10 tot 12 km/h. Onderweg passeerde ik al snel een collega die net voor mij gestart was. Ook zag ik dat veel renners onderweg toch even moesten afstappen.
Mij lukte het om de hele klim naar boven aan één stuk door te fietsen. Ik ben halverwege de klim wel even afgestapt omdat ik meende te horen dat de ketting aanliep. Alles bleek echter in orde. Deze stop kostte mij ongeveer één kostbare minuut. Halverwege de klim stopte het met regenen en zakte de snelheid terug naar 6 tot 7 km/h. Bespeurde ik daar een zwakke, doch significante statistische omgekeerde associatie tussen regen en klimsnelheid? Of zou het de ijle lucht wezen die mijn snelheid drukte (op 1700 meter hoogte is de luchtdichtheid 80% van de luchtdichtheid op zeeniveau)? Ook heb ik grote stukken in het lichtste verzet gefietst (22 tanden voor en 25 T achter). Toch fietste ik redelijk soepel naar boven en heb ik met een gemiddelde hartslag van 162 bpm (85% van mijn maximale hartslag) niet echt het "snot voor de ogen" gefietst.

Onderweg kreeg ik veel aanmoediging. Van de Duitse ploegleider die wel heel erg enthousiast was over mijn experiment om per ligfiets de Joux Plane te bedwingen. En van collega's die ik passeerde of die mij passeerden. Maar ook van de organisatoren die geregeld in de auto langs reden. Vier kilometer voor de top riep Niek (projectleider van Committed Power) mij toe:"Je gaat het halen Gerrit". Op 1 km voor de finish stond onderdirecteur Lex ons moed in te schreeuwen:"De laatste 100 meter ga je naar beneden". Maar de meest stimulerende aanmoediging kreeg ik circa 200 meter voor de finish:"Kom op Gerrit we gaan samen over de finish; nog even aanzetten". Het was Stephan, de snelste Nederlandse deelnemer, die overigens een langere route naar Samoën had gefietst en daardoor later dan ik met de klim was begonnen. Ik zette extra kracht op de pedalen en schakelde naar de hoogste versnelling om met 33 km/h samen met Stephan de finishlijn te passeren. Fantastisch zoveel saamhorigheid en steun; dit is het echte Committed gevoel.

Het resulaat
Bovenop de Joux Plane konden we droge kleren aantrekken en weer op krachten komen met een colaatje. Pas bij het diner werd de uitslag bekend gemaakt. Ik was ook in deze klim op de 80ste plaats geëindigd van de 131 klimmers (jaja er deden 2 klimmers meer mee dan de eerste dag). Daarmee liet ik 39% achter mij, nagenoeg hetzelfde resultaat als bij de tijdrit gisteren.

Ik ben zelf zeer blij met dit resultaat. Op de drie-uursrace op Cycle Vision in juni ben ik in het overall klassement op plaats 60 van de 80 geëindigd. Maar daar deden ook velomobielen (van die gele "sigaren") aan mee en die hebben een heel groot stroomlijnvoordeel. In vergelijking met de open ligfietsen was mijn plaats 25 van de 39. Ik was dus sneller dan 36% van de deelnemers. Met de beklimming van de Joux Plane heb ik dus nagenoeg hetzelfde resultaat behaald als in mijn race tegen ligfietsers. Een bewijs is het niet, maar wel een sterke aanwijzing dat ik als ligfietser bij het klimmen niet in het nadeel ben ten opzichte van racefietsers (afgezien van die 5% waarover ik in het vorige blogbericht berichtte). Je kunt dus prima klimmen met zo'n ligfiets.

De afterparty
Met taxibusjes werden we van de top van de Joux Plane naar het hotel in Morzine vervoerd. De fietsen werden in de vrachtauto geladen. De organisatie achtte de afdaling per fiets te risicovol. In het hotel heb ik alleen maar positieve reacties mogen ontvangen. Iedereen was echt enthousiast over mijn prestatie.
Het was trouwens sowieso fantastisch dat iedereen is bovengekomen (al dan niet met een beetje hulp van de leiders, die in hun gele shirts af en aan fietsten om achtergebleven collega's te helpen de top te bereiken). Deze echte fietsbikkels ontvingen dan ook terecht de zilveren bagagedrager uit handen van Lex, voor hun belangrijke bijdrage aan het echte "committed power" gevoel. Tijdens het diner zocht hoofdtrainer Rob Harmeling mij op en feliciteerde mij met een stevige handdruk en de welgemeende woorden:"Gerrit, je heb het waargemaakt". Een mooiere afsluiting kon ik mij niet wensen.

Na het diner volgde nog een zware (feest)nacht met net iets te veel "Leffe Blondes". De volgende dag bezochten we het Olympisch museum in Lausanne. Daarna met de bus naar het vliegveld van Genève. Daar bleek het vliegtuig 2 uur vertraging te hebben. Om 22:30 uur was ik weer thuis, om Tilly, mijn echtgenote die mij tijdens de training zo voortreffelijk heeft gesteund, alle details over dit fantastische weekend te vertellen. Chapeaux voor de Committed Power organisatie die dit weekend tot in de puntjes heeft georganiseerd.

dinsdag 20 september 2011

Racefiets klimt 5% sneller dan ligfiets

Met een racefiets kun je sneller klimmen dan met een ligfiets. In dit blogbericht lees je een verklaring hiervoor...

Ik heb de Col de Joux Plane met gemiddeld 8 km/h beklommen. Daarvoor heb ik gemiddeld 200 Watt aan vermogen geleverd. In het taartpuntdiagram kun je aflezen dat 88% van dit vermogen is gebruikt voor het klimmen. De rest is opgegaan aan rolweerstand, luchtweerstand en rendementsverlies (van de ketting, tandwielen en derailleur).

De verschillen tussen mijn ligfiets en een gemiddelde racefiets zijn in het tabelletje verklaard. Door dit verschil zou ik met hetzelfde vermogen van 200 Watt met een racefiets de Joux Plane met een snelheid van 8,4 km/h hebben beklommen. Een verschil van 5% ofwel 4,5 minuten op mijn klimtijd van van 1:29:21.

Ik heb een rekenblad (in excel) gemaakt waarmee je precies kunt uitrekenen hoeveel kracht en vermogen je moet leveren om een bepaalde snelheid te fietsen. Het berekent de rolweerstand, de luchtweerstand en de klimweerstand. Je kunt alle karakteristieke gegevens van je fiets invoeren. Klik op het plaatje om het te openen.

Beste blogvolgers, ik beloof jullie dat na dit gortdroge, saaie, mathematische blogbericht later deze week weer een bericht volgt vol emotie over mijn driedaagse verblijf met 131 collega's in de Franse Alpen.

maandag 19 september 2011

Het resultaat van mijn Joux Plane avontuur...

Gisteren (zondag) kwam ik om 22:30 uur thuis met 2 uur vertraging van mijn Col de Joux Plane beklimming; lees verder hoe dit is afgelopen...

Nou om direct maar met de deur in huis te vallen:"Ik heb het gered". In 1 uur, 29 minuten en 21 seconden heb ik die "gemeenste col van de Alpen" beklommen. 11,6km met gemiddeld 8km/h. Geen wereldtijd, maar toch goed voor een 78ste plaats (van 129 deelnemers). Op mijn twitteraccount www.twitter.com/bocycle was een live verslag van mijn verrichtingen te volgen. Binnenkort het uitgebreide verhaal, foto's en analyses op dit blog.

En beste volgers, twitteraars en SMSers heel erg bedankt voor jullie steun.

donderdag 15 september 2011

Le Grand Depart

Het is bijna zover. Je kunt mijn verrichtingen live volgen op twitter...

En dank aan alle volgers die mij persoonlijk een supportberichtje hebben gestuurd. En ben je benieuwd wat voor weer het is in Morzine? Klik dan op het plaatje.

Zaterdagochtend is het droog

Gauw even de weersverwachting voor Morzine (aan de voet van de Col de Joux Plane) bekeken. Als wij de Joux Plane beklimmen is het droog, maar 's middags gaat het regenen...

Klik op het plaatje voor de weersverwachting op 17 september voor Morzine.

woensdag 14 september 2011

Ligfiets op transport

Tja beste bloglezers, komend weekend is het zover. Zaterdag gaan de 150 bikers van Committed Power (dit is de naam die dit fietsproject van mijn werkgever heeft gekregen) de Col de Joux Plane beklimmen en bedwingen.

De fietsen zijn inmiddels ingeleverd voor transport per vrachtauto naar Frankrijk. Op de foto's kun je zien dat ik hem veilig heb ingepakt.

En zaterdag is dan het uur der waarheid (of waarschijnlijk de anderhalf uur der waarheid). Heel veel mensen die ik over dit ligfietsavontuur heb gesproken, denken dat je met een ligfiets niet kunt klimmen.Ik heb ook moeten constateren dat het grootste deel van de deelnemende collega's sneller klimt dan ik. Ligt dat aan mijn gewicht (81kg) of leeftijd (54 jaar)? Of is mijn conditie nu eenmaal beperkt, ondanks de 5949 trainingskilometers (3791km op de raceligfiets en 2158km met de forenzenfiets)? Of zou het dan toch die ligfiets zijn?

Ik heb op de ligfietsraces tijdens de Cycle Vision in juni aan de drie-uursrace meegedaan. Mijn gemiddelde snelheid was 31,91km/h. Daarmee eindigde ik in het overall klassement als nummer 60 van de 80 deelnemers. Dus ook toen was driekwart van de deelnemers sneller.

Ik ga het gewoon proberen, met een hartslag tussen 160 en 170 bpm (85%-90% van de maximale hartslag). Mijn hartslag (d.w.z. mijn conditie) laat ik dus het tempo bepalen. Ik ben benieuwd.

Je kunt mij verrichtingen in Frankrijk volgen op mijn twitteraccount www.twitter.com/bocycle. En zodra ik weer thuis ben verschijnt er natuurlijk een uitgebreid verslag op dit blog.

maandag 12 september 2011

Het gaat regenen in Morzine

Gauw even de weersverwachting voor Morzine (aan de voet van de Col de Joux Plane) bekeken. Het gaat regenen...

Klik op het wolkje voor de weersverwachting op 17 september voor Morzine.

zondag 11 september 2011

Wat is het snelheidsrecord op de ligfiets?

Beste bloglezers, hebben jullie enig idee hoe snel men zich met een ligfiets kan verplaatsen?

In Amerika (Nevada) wordt in de week van 12 t/m 17 september gepoogd om het wereldsnelheidsrecord per Human Powered Vehicle te breken. Ook een team van de TU-Delft racet mee met een hig-tech gestroomlijnde ligfiets. Als je op het ligfietsikoontje klikt verschijnen de huidige recordtijden voor dames en voor heren. Niet meteen kllikken, eerst zelf raden.
En doe wat die bikkels in Nevada op hun racemonsters uitvoeren vooral niet zelf na.

Met ligfietsclub Mooi Bennekom op stap

Op de ligfiets never a dull moment. Wat een rustige ligfietstoertocht over de Mosselse heide had moeten worden werd een ontmoeting met intimiderende heiderunderen...

Zondag 4 september las ik de e-mail van Bert van de ligfietsclub "Mooi Bennekom" met de uitnodiging voor een ligfietstoertocht op zaterdag 10 september. Dat leek mij wel wat. Op 17 september staat de beklimming van de Col de Joux Plane gepland en mij was geadviseerd om in de week die daaraan voorafgaat niet al te grote fysieke inspanning te plegen. Met Mooi Bennekom fietsen is altijd een relaxte gebeurtenis waarbij de hartslag zelden boven de 130bpm komt. Een ideale "onderhoudstraining" dus.

Om 13:00 uur vertrok het gezelschap van 4 ligfietsers vanaf het vaste verzamelpunt de "sporthal DVO" aan de Achterstraat in Bennekom. Al snel bleek dat wij onbedoeld dezelfde route reden als de door de TTV (ToerTocht Veenendaal) uitgepijlde 36e "Rein Veenendaal Huchiestocht". Geregeld moesten wij ruimte maken voor een passerend peleton racefietsers die kennelijk grotere snelheidsambities hadden dan ons ligfietsgezelschap. Één keer hoorde ik mijn naam roepen; ik werd gepasseerd door Johan, één van de trainers van Committed Power. Wat een toeval.

Bij de voet van de Grebbeberg verlieten wij het TTV-parcours en fietsten wij richting Wageningen. Daar brak de ketting van Bert, de initiatiefnemer van deze tocht. Met de kettingpons van Wim was de ketting binnen en half uur gerepareerd. Onderwijl maakten Dick en ik een praatje met een "controleposter" van een autorally.

Daarna ging het richting Planken Wambuis en Mossel, alwaar wij de traditionele koffie met appelgebak en slagroom nuttigden. En onderwijl ons verpozende met een goed gesprek. Nadat ik de drinkzak had bijgevuld (het zou mij toch niet gebeuren dat ik weer tegen de vlakte zou gaan vanwege te weinig vochtinname) bestegen wij onze heilige koeien weer.

Na een kilometer werden wij geconfronteerd met een kudde heidekoeien. Waarschijnlijk vanwege de in de kudde aanwezige jongen, vertoonden de stieren intimiderend gedrag, met name jegens ons ligfietsers. Wij besloten snel om van de fiets af te stappen en lopend de kudde te passeren. Zo zouden de runderen ons als mensen herkennen en niet als laag boven de grond sluipende roofdieren. Het zag er allemaal erg bedreigend uit, maar alle vier de ligfietsers konden lopend, met de ligfiets aan de hand, de heiderunderen veilig passeren.

Op de dijk van Wageningen naar huis, kon ik het niet nalaten om toch nog een keer het gevoel te ervaren van een hartslag van 176 bpm. Vier kilometer helemaal los; het gevoel die dag dan ook nog iets gepresteerd te hebben. Met dank aan Bert, die het initiatief nam voor deze mooie en gezellige tocht met ligfietsvrienden. Goed voor 67 trainingskilometers.

dinsdag 6 september 2011

't Is mooi weer in Morzine

Gauw even de weersverwachting voor Morzine (aan de voet van de Col de Joux Plane) bekeken. En het ziet er niet slecht uit...

Klik op het zonnetje voor de weersverwachting op 17 september voor Morzine.

maandag 5 september 2011

Virtueel over de Joux Plane

Op het kaartje in het rechter deel van dit blog kun je de korte route die Niek (projectleider van Committed Power) met zijn team heeft uitgezet alvast virtueel fietsen. Volg de gebruiksaanwijzing hieronder...

=> Virtueel fietsen
Beweeg met de muiscursor over het bergprofiel dat onder het kaartje is weergegeven en er verschijnt een fiets op de route in het kaartje.
=> Hoe hoog fiets ik?
Als je met de muiscursor op een punt van het bergprofiel onder het kaartje gaat staan, dan zie je precies hoevel meter boven NAP je je bevindt.
=> Meer informatie
Ga met de muiscursor op een marker (sterretje, fototoestel, etc.) op het kaartje staan en er verschijnt tekst met meer informatie.
=> Kaart in groot scherm
Klik je met de muiscursor op "Route description on bikemap.net" (rechtsonder in het kaartje), dan verschijnt het kaartje in een groot scherm.

Klik hier voor de middle route
Klik hier voor de Haute Categorie route

De geheel van zijn zaterdagse ligfietsavontuur herstelde Bocycle wenst je alvast veel fietsplezier.

zondag 4 september 2011

Trainingsrit Zuid-Limburg eindigt in ziekenhuis

Tja beste bloglezers, ik dacht zaterdag nog even een stevig trainingsrondje in Zuid-Limburg te fietsen. Camerig, Keutenberg en Cauberg stonden op het programma. Maar het liep zaterdag allemaal jammerlijk anders dan ik voorzien had. Ik ben zelfs met een ziekenauto naar het ziekenhuis getransporteerd. Lees verder hoe deze trainingsdag met zijn onverwachte wendingen is verlopen...

Lekke banden
De route die ik had uitgestippeld was een deel van de 150km route van de Amstelgoldrace. Start was Slenaken en einde was boven op de Cauberg, circa 95km. Helaas eindigde de tocht na 56km bij Mechelen, vanwege de derde lekke voorband. Plakken had geen zin, want het lek werd veroorzaakt door het defecte velglint.
Het velglint dekte de spakengaten niet goed af en daardoor sneed de scherpe rand van de spakengaten de met 6 atmosfeer opgepompte binnenband lek. Waarschijnlijk werd dit leksnijden nog bevorderd door de hete velg (vanwege het vele remmen). Toen ik het gat geplakt had hoopte ik dat de plakker voldoende dik was om opnieuw lekprikken te voorkomen.
Maar helaas, er waren nog meer plekken waar het velglint de spakengaten niet goed afdekte. Na drie lekke banden hield ik het voor gezien. Ik had geen velglint bij me en zonder nieuw velglint was plakken zinloos.

De route
Op het kaartje hieronder zie je de route die ik gefietst heb. Ook de belangrijkste "Limburgse colletjes" die ik heb beklommen zijn aangegeven met een sterretje (als je op de muiscursor op het sterretje plaatst zie je de naam van de heuvel), namelijk:
-> Schweiberg
-> Camerig
-> Vaals-Vijlenerweg (lekke band bij afdaling)
-> Schuttebergseweg (Pas van de Wolfshaag)
-> Vaalserberg Zuid (vanuit België)
-> Lange Bosweg
Fiets de route niet na, want ik heb in het track ook de stukken gelogd, waar ik verkeerd ben gefietst.

Fiets route 1235527 - powered by Bikemap 

Het klimmen
Het klimmen ging best goed. Geregeld fietste ik een groepje racefietsers voorbij. Maar bij de echte "cols" moest ik toch de meeste peletons voor laten gaan. Een enkele achtergebleven klimmer uit het peleton kon ik nog wel bijhouden. En de hartslag liet ik bij het klimmen, indachtig de training van Rob Harmeling op de Amerongseberg, stevig oplopen tot tussen de 160 en 180bpm (85-95% van mijn maximale hartslag van 189bpm). Deze hartslag was goed vol te houden, dus dat ziet er veelbelovend uit voor de Joux Plane over veertien dagen.

De omgeving
De omgeving was ook prachtig en zoals je op de foto's kunt zien was ook het weer fantastisch. Een wel heel bijzonder plaatsje was het gehucht Kuttingen. Daar moet je toch wel eens in je leven geweest zijn.
Maar zoals gezegd eindigde de tocht in Mechelen met de derde lekke band. Bij een kapelletje werd ik door mijn vrouw weer opgehaald. Ik had onderweg een gezellige uitspanning gezien en we besloten daar een hapje te gaan eten.

En toen gebeurde het
Toen ik op het terras mijn speciaalbiertje had verorberd begon ik heftig te transpireren en ik voelde mij misselijk. Het laatste woord dat ik nog uit kon brengen was "Nee" toen mijn vrouw vroeg:"Heb je pijn op de borst?" Daarna verloor ik enkele minuten mijn bewustzijn. Toen ik weer bij kennis kwam stond er een arts naast mij die mij vertelde dat de ziekenauto in aantocht was. Ik had een zwakke pols en zag asgrauw. Ik moest heftig braken en werd afgevoerd op de brancard naar de ziekenauto. Daar werd ik nader onderzocht (bloeddruk, hartfilmpje). Na bestudering van de resultaten daarvan achtte de ambulanceverpleger een nader onderzoek door een cardioloog in het ziekenhuis noodzakelijk. Nou om een lang verhaal kort te maken... Na een nieuw ecg, een hartfoto en bloedonderzoek kreeg ik een infuus toegediend met glucose. De diagnose was dat ik die dag, waarop het 28 graden was, te weinig had gedronken, waardoor ik ongemerkt uitgedroogd was geraakt en in combinatie met de alcohol toen een acute bloeddrukval heb gekregen. Om 22:00 uur was de infuuszak eindelijk leeg en mocht Tilly, mijn vrouw, mij naar huis rijden. Het zal mij nooit meer gebeuren dat ik tijdens zo'n inspannende training te weinig drink en Gerrit, een trouwe volger van dit blog, schreef het in juni al: "Het is beter om wat anders te nemen dan alcohol na een inspanning". Chapeau voor Tilly die ondanks de grote schrik mij fantastisch heeft begeleid en mij ook maar weer veilig naar huis wist te brengen!