Het sportprogramma
In 2001 startte mijn werkgever een initiatief om medewerkers te stimuleren meer te sporten en te bewegen. Met een intensief trainingsprogramma worden de deelnemers klaargestoomd voor het einddoel. Er zijn vier programma's waarvoor men zich kan inschrijven: hardlopen, wielrennen, schaatsen of nordic walking. Voor de wielrenners is het einddoel dit jaar "de beklimming van de Col de Joux Plane". Het sportprogramma is razend populair: er doen zo’n 600 sporters mee waarvan 125 wielrenners.
De eerste gemeenschappelijke training
Vandaag was dan de eerste gemeenschappelijke training onder leiding van ex-profwielrenner Rob Harmeling. Hij maakte ons deelgenoot van de beginselen van supercompensatie. Na een intensieve training gaat je conditie in eerste instantie achteruit. Pas na een voldoend lange herstelperiode (recuperatie geheten) moet je de intensieve training weer oppakken, om zo op een steeds hoger niveau te komen. Maar hij waarschuwde ook voor overtraining; als je de herstelperiode te kort neemt, dan gaat je conditie steeds verder achteruit. "Je moet het niet erg vinden om in je herstelperiode (bijvoorbeeld een dag na een intensieve training) door de eerste de beste scholier op zijn gammele fiets voorbij gesjeesd te worden", zo zei Rob lachend, maar welgemeend. Meer informatie over supercompensatie vind je op o.a. zitvlees
De praktijk
Na de inspirerende en zeer humorvolle inleiding van Rob, werd het tijd om het geleerde in de praktijk te brengen. Op het bedrijfsterrein moesten we meteen voluit vier rondjes de heuvel op. Ik dacht dat mijn maximum 184 bpm (hartslagen per minuut) was, maar de hartslagmeter gaf soms ook een harslag van 192 bpm aan. Een mooi begin dus. Daarna naar Papendal met de hele wielerploeg. Daar werden wij
geïnstrueerd hoe ploegrijden in zijn werk gaat. De ploeg rijdt in de "windschaduw" van de koprijder. Na verloop van tijd laat de koprijder zich afzakken en neemt de volgende het van hem over. Best lastig om de goede positie t.o.v. je voorganger te vinden. Ook het kiezen van de goede constante snelheid door de koprijder is lastig. En.... met mij als ligfietser op kop had de nummer twee het ook best zwaar.
Onderweg was er ook nog ruimte voor een goed gesprek; doel van dit sportgebeuren is ten slotte ook om de teamgeest te stimuleren. De finish was weer in het tot sportkantine omgedoopte bedrijfsrestaurant. Na een lunch kregen de deelnemers een gepast wielertenue aangemeten. Want zo'n vest en een spijkerbroek, waarmee ik mij tot nu toe op de openbare weg vertoonde is toch niet representatief voor ons mooie bedrijf.
Ik spoedde mij na afloop opgetogen en met een voldaan gevoel naar huis om als de wiede weerga mijn blog bij te werken. Want na deze geslaagde dag hoop ik toch wel een aantal nieuwe volgers te mogen verwelkomen.
1 opmerking:
Interessant verhaal over supercompensatie en overtraining. Nu begrijp ik waarom ik 's maandags zo traag op gang kom ;-)
Een reactie posten