Vandaag heb ik de mooie omgeving van Rhenen verkend. Uiteraard behoort daar ook de beklimming van de Grebbeberg en de Amerongseberg bij. In dit bericht lees je wat voor een avonturen ik daar nu weer heb meegemaakt...
Op advies van een collega (een ervaren racefietser) zou ik vandaag in het D2-gebied gaan fietsen, hetgeen voor mij betekent dat de hartslag tussen de 147 en 159 slagen per minuut wordt gehouden. Daarmee verbetert de conditie sneller dan wanneer je je met een hogere hartslag helemaal stuk rijdt. Wel had ik mij voorgenomen om af en toe een intervalletje in te lassen, waarin ik tot het uiterste zou gaan. De Grebbeberg en de Amerongseberg leenden zich daar uitstekend voor.
Op het Lexesveer bij Wageningen werd ik aangemoedigd door drie jonge fans. Zij vroegen mij de oren van het hoofd: "Waarvoor dient dat blauwe slangetje?" daarbij wijzend naar de slang van mijn drinkzak. De kinderen gingen hun vader ophalen, die aan de overkant van de Rijn met zijn fiets stond te wachten. Moeder maakte de foto. Het was een hele leuke ontmoeting.
Maar al spoedig doemde de indrukwekkende Grebbeberg in de verte op. Dit monster zou ik vandaag gaan bedwingen. En niet met een sukkelgangetje, maar met ten minste 15 km/h. Nu is die berg met maximaal 7% een onschuldig "Roodkapje" vergeleken met de smerigste col van de Alpen (zoals de Col de Joux Plane ook wel wordt genoemd). Ik heb het dan ook gered, maar de hartslagmeter wees wel 189 bpm aan.
Op de Amerongseberg ben ik wederom voluit gegaan. Ook heb ik daar de afdaling gefilmd (56,2 km/h). Niet alleen de weg en de omgeving, maar ook mijn onverschrokken gezicht en de kilometerteller zijn gefilmd. Klik op het filmbeeld hieronder en beleef deze spectaculaire afdaling alsof je zelf achter het stuur zit.
Na afloop van deze training van 62 km wachtte mij een lekkere maaltijd bij mijn schoonmoeder. Het is dan ook met een voldaan gevoel dat ik de punt achter deze laatste zin van dit blogbericht typ.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten