Großglockner is een mooie berg, maar...

Zaterdag 16 september heb ik met 270 collega's gepoogd de Großglockner te bedwingen (per fiets wel te verstaan). Helaas moest ik 3 km voor de finish opgeven; ik kreeg de pedalen niet meer rondgedraaid. Was het een hongerklop, een gebrekkige conditie, hoogteziekte...?

langebenenplaats in het vliegtuig
blauwe uitlaatgassen uitbrakend

De Großglockner via de Hochalpenstraße
's Vrijdags arriveerden we in Saalfelden in hotel Brandlhof, na een lange vlieg-/busreis en een korte proloog van 18 km. Het was die dag prachtig, zonnig weer; hoe anders zou het 's zaterdags zijn. Vanuit het hotel zouden wij vertrekken naar (Restaurant) de Fuschertörl op 2407 meter hoogte aan het begin van de Edelweißstraße die naar de Edelweißspitze voert die nog weer 164 meter hoger is. Bij het eindpunt zouden de fietsen in de vrachtwagen worden geladen en zouden de renners na een recuperatieversnapering met de bus naar beneden worden vervoerd.

Vrijdagavond bij de briefing kregen we van Rob Harmeling en Niek (de leiders van het evenement) te horen dat het op de top 2°C zou worden; ook was er regen en sneeuw voorspeld. Wij hadden van de wegbeheerder een tijdslot gekregen om op tijd, voordat de gladdigheid zou toeslaan, weer met de bus beneden te zijn. Ook was er juist die zaterdag een antieke-tractor-evenement op de Großglocker.

De klim
De laatste 13,1 km, na de tolpoorten, was het continu klimmen met gemiddeld 9,6%. Nergens even een rustig vlak stukje; het was klimmen, klimmen en nog eens klimmen. En dat in de regen en mist bij een temperatuur van 2°C. En onderwijl kwamen de antieke tractoren, hun blauwe uitlaatgassen uitbrakend, ons tegemoet. Bepaald geen optimale omstandigheden om deze pukkel van de Hors Category te beklimmen.

Regenjack aan
't Was zwaar

Zo'n 5 km na de tolpoorten (ik had er toen 48,9 km 1231 hm op zitten) leek ik wel dronken. Ik zwalkte van links naar rechts over de weg, kon niet meer helder denken en viel om. Ook had ik een heel erge pijn in mijn nek. Collega's/fietsgenoten vroegen bezorgd of het wel goed met me ging en hielpen me weer overeind. Na een dubbele "Snelle Jelle" te hebben verorberd, hielp een mederacer mij weer op gang (toen ik hem 's avonds bij de borrel nog bedankte voor zijn hulp, vertelde hij mij, dat ik er zo beroerd uitzag, dat hij verwachtte dat ik nog geen kilometer verder zou komen). Na een derde rustpauze, om weer op krachten te komen, hielp Rob Harmeling, die mij op dat moment juist passeerde op zijn fiets, mij weer op de fiets. Hij duwde mij aan om tegen de helling van 13% weer op gang te komen. Daarna viel ik weer om en hielp Rob mij een tweede keer om op snelheid te komen. Ik heb daarna nog 800 meter doorgezwalkt. Toen kwam sportarts Tom in een volgauto langzij en raadde hij mij dringend aan te stoppen. Ik was ook helemaal leeg en kreeg de pedalen amper nog rondgedraaid. Toen ik was afgestapt liep ik waggelend als een dronkenman naar de volgauto, waarin ik de laatste drie kilometer naar de finish heb afgelegd. Ik was niet de enige uitvaller: zo'n viertien collega's hadden de top ook niet per fiets kunnen bereiken. Een schrale troots voor deze grote deceptie. Overigens was ik na een recuperatiemaaltijd in "Grossglockner Restaurant Fuschertörl" weer snel de oude.

Op de top
Fuschertörl: Koud, maar mooi

De laatste 13,1 km

Wat was er met mij aan de hand?
's Avonds aan het bier werd mijn afstappen uitgebreid besproken. Sommigen dachten dat ik wellicht overtraind zou kunnen zijn (zie hiervoor een eerder blogbericht). Maar 't meest waarschijnlijk is dat ik een hongerklop heb gehad. Het glucosegehalte in het bloed (de brandstof voor de spieren) is dan zo laag dat je de pedalen nauwelijks meer rond krijgt. Ik had een bescheiden ontbijtje gehad en de door mij verorberde "Snelle Jelles" blijken aanmerkelijk minder "snel" te zijn dan de televisiereclame ons wil doen geloven. Bij zo'n zware klim zijn gelletjes nodig om het tekort aan koolhydraten snel weer aan te vullen. En de verschijnselen die ik waarnam komen overeen met de symptomen van hongerklop; ik had alleen absoluut geen hongergevoel. Hoe het ook zij aan mijn ligfiets kon het natuurlijk niet liggen.


Mozart en Salzburg
Zondag volgde nog een city trip in Salzburg onder leiding van een gids. Ik had voor de Mozart tour gekozen. De gids wist boeiend te vetellen over de beroemde componist die vanaf zijn geboorte (1756) tot 1781 in Salzburg heeft gewoond en gewerkt. Mozart is niet oud geworden; hij stierf in 1791 in Wenen op 35 jarige leeftijd. Hij werkte toen aan zijn beroemde "unvolendete" Requiem dat zijn vriend en leerling Franz Süssmayr na zijn dood heeft voltooid. Mozart kreeg een armeluisbegrafenis en werd begraven in een armengraf (massagraf).

Mozarts Wohnhaus

Bijna weer thuis op vliegveld Weeze

Indachtig Drs. P
Ondanks de deceptie van het niet halen van het einddoel was het een leuk weekend. En ik heb menigmaal moeten denken aan het fameuze lied "Dodenrit" van Drs. P, waarin de vertolker met zijn gezin in een trojka op weg is naar Omsk. Tijdens de rit worden zij belaagd door hongerige wolven en valt telkens een gezinslid ten prooi aan de wolven. Als Omsk dan eindelijk in zicht is maakt het als enige overgebleven gezinslid een sprong van blijdschap en verliest hij zijn evenwicht. Terwijl de wolven hem verslinden, denkt hij: "Dat is pech; ja Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg".

Indachtig deze "Dodenrit" van Drs. P kwam de volgende tekst telkens in mij boven: "Dat is pech; Großglockner is een mooie berg, maar de top 3km te ver weg".