Klaar voor de start
Op het vertrekpunt werden de fietsen in een speciale fietsaanhanger achter de bus geïnstalleerd. Mijn ligfiets kreeg een speciale behandeling; hij werd op de tandemplaats gehesen. De buschauffeurs zijn er wel een kwartier mee bezig geweest. Maar om 07:00 was deze klus geklaard en reisden de beide bussen af naar de Vogezen.
Na een lange busrit arriveerde het sportieve gezelschap om 14:30 uur bij de Beachclub Lido aan het Gérardmer; een prachtige locatie met veel watersport, maar ook wielersporters. Daar kregen alle fietsen nog een technische inspectie. Met mijn ligfiets wisten de mechaniciens niet zoveel aan te vangen, hoewel er toch standaard uitrusting op zit, zoals SRAM derailleur, FSA mountainbike crankstel, normale fietsketting (zij het 3x zo lang). Na de bandenspanning te hebben gecontroleerd, werd mijn ligfiets goedgekeurd.
Vervolgens wachtte er een lekkere lunch (wat kunnen die Fransen toch fantastisch stokbrood bakken), waarna het fietskostuum werd aangetrokken. Na een toespraak van één onzer directeuren vertrokken de fietsers voor een 40 km lange tocht naar La Bresse, het startpunt van Le Grand Tour des Vosges, die morgen gereden zou worden.
Verdacht wit poeder
De 129 bukkers en die ene ligger, waren over 9 groepen op sterkte ingedeeld. Bocycle had voor groep 6 gekozen, die een 85 km lange route naar Le Grand Ballon zou fietsen. Deze route was door hoofdtrainer Rob Harmeling en zijn team uitgezet en kreeg de naam "Le Grand Tour des Vosges". De snelste groep vertrok als eerste en daarna telkens met een tussenpoze van 3 minuten, een volgende groep. Elke groep had een leider die op kop reed en een achterrijder die hielp met het bijeenhouden van de groep en het motiveren van de achterblijvers. Voorts waren er tussenstops, waar de waterzak kon worden bijgetankt met water en een verdacht wit "krachtgevend" poeder. Op deze tussenstops werd ook gewacht totdat de hele groep weer compleet was, want ondanks de indeling op sterkte, waren er binnen een groep grote snelheidsverschillen.
De "Tour" der tochten
Zaterdag om 09:30 uur brak dan het uur der waarheid aan. Bij de achteruitgang van het hotel in La Bresse vertrokken de 9 ploegen 3 minuten na elkaar voor "Le Grand Tour des Vosges". Het was een pittige tocht met 3 klimmen van resp. 10, 7 en 15 km lang. Het stijgingspercentage van deze klimmen was gemiddeld zo'n 5%. Maar het venijn zat hem in de laatste 1,4 km naar de top met een stijgingspercentage van zo'n 10%. In groep 6 kon Bocycle goed meekomen. Bij het klimmen zat ik in de middenmoot, maar bij het afdalen ging ik met mijn raceligfiets steevast snel naar de kopgroep, alwaar ik stevig in de remmen moest knijpen om de ploegleider niet in te halen. De hartslag lag bij het klimmen tussen de 85% en 90% en ik trapte met een hoge cadans (80 tot 90 omw/min). Maar het belangrijkste was, dat het een prachtige tocht was, met onderling een buitengewone sportieve sfeer. Ook jegens de ligfietsdeelnemer.
Door automobilist belaagd
Na een recuperatiepunt op de Col de la Schlucht, wachtte ons een 9 km lange afdaling. Nog voor ik goed en wel op mijn ligfiets zat waren de eerste 17 renners met de ploegleider reeds uit het vizier verdwenen. Er waren nog twee trage starters, waaronder de achterrijder. Gedrieëlijk probeerden wij die deze snelle starters wanhopig in te halen. Na zo'n 4 kilometer waren de snelvertrokken renners nog niet in zicht. Ik kon echter op mijn GPS-navigator op het stuur zien, dat wij absoluut de juiste weg reden.
Even later zat ons ook nog een luid claxonerende en met de lichten knipperende auto op de hielen. Wij hadden die dag al vaker meegemaakt dat sommige automobilisten op deze wijze reageren als zij zich gehinderd zien door de fietsploeg. Na zo'n kilometer of 6 had de auto ons eindelijk ingehaald. Het bleek committed-powerleider Niek te zijn die ons door het open raampje toeriep:"Stoppen!!!". Wat bleek? Onze zo rap gestarte ploeggenoten hadden bij de start de verkeerde weg genomen. Zij waren inmiddels omgekeerd, zo meldde Niek, en zouden ons weldra weer vergezellen. Nou wij hebben nog een kwartier moeten wachten, voordat deze verdwaalde ploeggenoten ons voorbijreden.
Hard werken voor mechanicien Arie
De committed power renners werden ook vergezeld door een mechanicien in zijn auto vol reserve-onderdelen en gereedschap. De meest gecompliceerde reparatie die hij deze dag voor zijn kiezen kreeg, was het vastzetten van een achteruitkijkspiegel. Één keer raden welke deelnemer die spiegel op zijn bike had staan. Ook had hij een boutje van een bidonhouder moeten vastdraaien. Kortom, de bikers hadden hun materieel tip-top in orde.
Mountainbikelift
Onderweg zagen wij veel skiliften. Opmerkelijk was een skilift die als mountainbikelift werd gebruikt. Daarmee werden luie mountainbikers naar de top van een spectaculaire mountainbikeafdaling gehesen. Deze vindingrijke uitbater weet zo zijn kostbare installatie ook in de zomer uit te nutten.
Slalomhek
Een groot deel van de proloog (vrijdag) ging over een vrijliggend fietspad met veel wegkruisingen. Bij deze kruisingen stonden "slalomhekken" om de snelheid van de fietsers te temperen. In Nederland kennen we die ook, maar daar moet deze ligfietser altijd afstappen om de nauwe doorgang te kunnen passeren. In Frankrijk was de doorgang beduidend breder en kon Bocycle er zonder afstappen doorheenrijden. Nooit gedacht dat Frankrijk zo'n ligfietsvriendelijk land is.
De slotmanifestatie
Op de top van Le Grand Ballon wachtte een warm onthaal. Onder luid applaus en dito aanmoedigingskreten werden de vermoeide helden en heldinnen de laatste kilometer opgestimuleerd. Boven konden wij ons te buiten gaan aan een lekkere lunch (dat Franse stokbrood toch) en was het gezellig nagenieten van deze megaTour. Met de bus werden wij weer naar het hotel in La Bresse gereden, de fietsen achter in de fietsaanhanger. De organisatie achtte het niet verantwoord deze Ballon per fiets af te dalen. Tijdens het diner in het hotel werd door onze directeur de bolletjestrui uitgereikt aan de renner die het eerste de finishlijn had gepasseerd. Het was een Duitse collega die de eer te beurt viel, hetgeen onvermijdelijk toch weer EK-voetbalemoties opriep. Helaas was er geen ligfietsklassement, want anders had Bocycle ook een bolletjestrui aan kunnen trekken.
Wel kregen alle deelnemers een "Certificat Du Grand Tour des Vosges" uitgereikt als stoffelijk bewijs van het volbrengen van deze prestatie. Het diplome meldt:
Certificaat van het volbrengen van de "Grand Tour des Vosges"
op 7 en 8 september 2012
Bocycle heeft de toer van 125 kilometer en 2570 hoogtemeters met 130 fietsers van Committed Power afgesloten in het Parc Naturel Régional van des Ballons des Vosges.
Deze krachttoer heeft hij volbracht onder toeziend oog van
Lex Hartman en Rob Harmeling
Lex Hartman en Rob Harmeling
Onder het genot van...
Onder het genot van een sigaar en de nodige Leffe Blondes werd nog heftig gediscusseerd over de vele voordelen die het rijden en racen op een ligfiets heeft. Op een SMSje van het thuisfront "of het zwaar geweest was", antwoordde ik dat er na de 25 km Airborne wandeltocht die ik precies een week eerder gelopen had, een stuk slechter aan toe was.
Technisch epiloog
Tijdens het schrijven van dit blogbericht in de tuin, wierp ik af en toe mijn blik op mijn Challenge Fujin SL2 ligfiets, die mij zo trouw door die Grand Tour des Vosges had geloodst. Ik had hem ter inspiratie daartoe op een prominente plaats gestationeerd. Toen zag ik hoe slecht het voorblad er, met 7794 km achter de kiezen, aan toe was. Mijn ligfiets moet dringend naar de "tandarts".
2 opmerkingen:
Respect Gerrit , Als dat voorblad er al zo uitziet dan zal je ketting ook wel op zijn.
Hoi Gerrit,
Dank voor je waarderende woorden. Overigens heb ik de ketting, achtercassette, achterderailleur en kettingrollen in juli laten vervangen. Ik hoop niet dat de ketting nu alweer moet worden vervangen.
Een reactie posten