Het eerste stuk op de Oosterhoutsedijk was als vanouds prachtig. Vooral omdat de dijk in de periode van 1 april tot 1 oktober in het weekend auto- en motorvrij is. Helaas geeft dit wel wat oponthoud, want ligfietsend kom je de afzetting niet door.
Bij Beek-Ubbergen heb ik wederom de referentieklim gefietst, bestaande uit:
- 1x Beekmansdalseweg
- 2x Nieuwe Holleweg (vanaf de splitsing met de Oude Holleweg)
- 2x Oude Holleweg (vanaf de splitsing met de Nieuwe Holleweg)
Deze heb ik 4 maart voor het eerst gefietst (zie mijn blogbericht van 5 maart). In de tabel zijn de resultaten te zien, waaruit blijkt dat ik een klein beetje vooruitgang heb geboekt. Dat mijn conditie maar zo weinig vooruit is gegaan, komt waarschijnlijk doordat ik deze week te veel heb getraind. Onze trainer Rob Harmeling had ons een trainingsschema gegeven gebaseerd op 3 keer per week trainen. Hij had daarbij gewaarschuwd dat na een evenement (zoals de Jan Janssen classic die ik vorige week heb gefietst) je de eerste volgende training maar beter kunt overslaan. En wat doet deze enthousiaste ligfietser; hij schuift dinsdag gewoon op zijn ligfiets om nog een trainingsrondje te maken van 32 km, waarbij hij ook nog even de hartslag opvoert tot 165 bpm. Ik was de rest van de week doodmoe en op mijn fiets niet vooruit te branden; de verschijnselen van "overtraining" (zie mijn blogbericht van 13 maart).
Toen ik aan de Van Randwijckweg voor een sanitaire stop even mijn ligfiets parkeerde zag ik een auto, waarvan de rechtervoorruit was stukgeslagen. Het glas lag op de grond en op de rechtervoorstoel. De eigenaar was in geen velden of wegen te bekennen. Wat doe je in zo'n geval? Ik heb toch maar even de politie gebeld en het voorval nauwkeurig verwoord. Toen ik aan het einde van de dag "plaats delict" weer passeerde was de auto verdwenen.
Na dit avontuur ging de tocht richting Duitsland. Een grensovergang heb ik niet kunnen bekennen. Toch merk je al gauw dat je in het buitenland verkeert. Kijk maar naar de elektriciteitspalen langs de weg en de huizen met hun typisch Duitse uiterlijk. Ik fietste verder richting de Galgensteeg in het prachtige Reichswald ten zuiden van Kranenburg. Daar heb ik op 5 maart mijn snelheidsrecord gevestigd op 64,46 km/h. Dit keer registreerde de fietscomputer een maximum snelheid van 63,70 km/h.
Dan eerst nog wat plaatjes van het mooie Duitsland voordat ik vertel over het tweede delict waarvan ik deze dag getuige was.
Bij het passeren van de dode spoorlijn tussen Groesbeek (NL) en Kranenburg (D) bleek deze spoorlijn toch nog in gebruik te zijn. Nu heb ik als lid van de Nederlandse Vereniging van Human Powered Vehicles al heel wat vreemde, door menskracht aangedreven voertuigen gezien. Maar wat ik bij deze spoorwegovergang zag was zelfs voor mij nieuw.
Toen ik het dorpje Zetten net verlaten had, fietsend op de Knoppersweg, hoorde ik plotseling een harde knal tegen mijn fietshelm. Even later zag ik een blikje in de sloot naast de weg plonsen. Toen ik van de eerste schrik bekomen was, realiseerde ik mij dat uit de mij zojuist gepasseerde rode bestelbus kennelijk een blikje was gegooid. Ik heb de bestelbus nog een tijdlang gevolgd, maar helaas. Een ligfiets fietst wel snel, maar een auto inhalen op een N-weg is althans voor mij nu nog te hoog gegrepen. De auto was en bleef te ver van mij verwijderd om het nummerbord te noteren. Ik heb nog gepoogd om aangifte via Internet te doen, maar dit bleek voor dit soort gebeurtenissen toch niet te kunnen.
Zonder helm zou ik een lelijke hoofdwond hebben opgelopen. Zo zie je maar beste bloglezers, hoe belangrijk het is om als fietser in het verkeer een helm te dragen. Juist om je te beschermen tegen het wangedrag van je medeweggebruikers, want dat heb je zelf niet in de hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten