Op 28 juli berichtte ik al op mijn blog dat ik de Airborne wandeltocht zou gaan lopen. Zaterdag 1 september was het zo ver. Mijn oudste dochter Petra had daartoe het initiatief genomen. Zij ging als ervaren wandelaar voor niet minder dan de 25 km afstand. Nou dat heb ik geweten: We hebben in totaal 30 (voor mij) zware kilometers afgelegd...
De Airborne wandeltocht
De Airborne wandeltocht werd op 6 september 1947 voor het eerst georganiseerd. Er deden ruim 2100 wandelaars aan mee. Sindsdien wandelen elke eerste zaterdag van september duizenden wandelaars de mooie tocht door de bosrijke omgeving van Oosterbeek. Dit jaar was de 66ste editie met 33.689 deelnemers. De Airborne wandeltocht kent vier afstanden: 10, 15, 25 en 40 km. Petra had een mooi wandelteam samengesteld bestaande uit vijf jongelui en haar papa Bocycle. En de 25 km lange afstand zou worden gelopen.
Pontje Driel
Je komt niet zomaar bij het startpunt sportpark Hartenstein in Oosterbeek. Alle wegen zijn afgesloten. Daarom was het plan om de wandelaars per auto naar het voetveer bij Driel te brengen om, na de overtocht, te voet de 2½ kilometer naar Hartenstein af te leggen. Nou dat hadden meer mensen bedacht. Bij de pont duurde het een half uur voordat wij aan de beurt waren. Toen wij eindelijk de startstempel hadden bemachtigd, wachtte ons een tweede oponthoud: De officiële opening van deze 66ste Airborne wandeltocht om 11:00 uur. Deze plechtigheid duurde ongeveer 20 minuten; voordat het Bocycleteam zich vervolgens in beweging kon zetten waren er dik drie kwartier voorbij.
Hoe is het Bocycle vergaan?
Ik moet zeggen dat de eerste 5 kilometer het "filelopen" mij zonder problemen afging, maar daarna begonnen mijn scheenbenen pijnlijk aan te voelen. Bij het tweede recuperatiepunt (bij de Scouting OPV-Schoonoord op Duno) deed alles onder het middenrif pijn: voetzolen, scheenbenen, dijspieren, bilspieren en rug protesteerden heftig tegen deze onderneming. Toen ik weer op krachten trachtte te komen door het nuttigen van een door de scouts bereide uitstekende satéh, knoopte ik een praatje aan met een naast mij zittende wandelaar en zijn 11 jaar oude dochter. Ik verklaarde mijn deplorabele toestand door de extreme afstand van zo'n 20 km die ik inmiddels had afgelegd. Het meisje naast mij vertelde dat zij met haar vader de 40 km lange afstand aan het lopen was en ook wel een beetje moe was.
Dat heb ik nu altijd. Fiets ik in 2010 zo'n 200 km naar Groningen en vertel ik dit, half uitgeput, aan een passante op een picknickplaats, verneem ik van deze passante, dat zij zich dat goed kan voorstellen. Zij had dezelfde ervaring in de Luik-Bastenaken-Luik. Nota bene, dat is een tocht van 245 km met 3500 hoogtemeters.... En dan denkt Bocycle indruk te maken met een simpel, vlak tochtje van 200 km.
Zo'n gesprek helpt overigens uitstekend om even (helaas met de nadruk op "even") de eigen ellende te vergeten en weer stevig de pas erin te zetten. De jonge wandelgenoten hielden zich groot en zeiden nergens last van te hebben. Zij konden het echter niet nalaten om karikaturaal uit te beelden hoe ik mij, volgens hen, moest voelen.
Het is volbracht
Maar wij hebben het alle zes volbracht en mochten een half uur voor de deadline de medaille in ontvangst nemen. Overigens was het bewogen snelheidsgemiddelde 5,1 km/h. We besloten ons niet in het gezellige Oosterbeekse feestgedruis te storten, maar ons rechtstreeks, per auto, terug naar mijn domicilie te laten transporteren.
Two days after
Vandaag kon ik de spierpijn niet verbergen voor mijn collega's. Collega en fietser Stephan bemoedigde mij heftig "NEE" schuddend, met de woorden dat deze 25 km lange Airborne wandeltocht een uitstekende voorbereiding was voor de beklimming van Le Grand Ballon over precies vijf dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten