Klaar voor de start
Om 13:30 uur arriveerde ik bij het startpunt, de parkeerplaats net voorbij de Houtribsluizen. De organisatoren van de Nederlandse Vereniging van Human Powered Vehicles (NVHPV) waren net bezig met het uitleggen van de meetlus bij de start. Elke fiets kreeg een transponder en zodra die de meetlus passeert start de tijdwaarneming. Bij de tweede passage (de finish) stopt de tijdwaarneming en rekent de computer uit wie de afstand van 51 km het snelste heeft afgelegd. De 28 deelnemers aan deze tijdrit startten 2 minuten na elkaar.
Barre tocht
Het was koud bij de start; de 8°C voelde extra koud aan door de vrij krachtige wind (5 Bft). Maar tijdens de rit zelf had ik het niet koud. Bij het leveren van het fietsvermogen aan de pedalen, komt veel restwarmte vrij die het lichaam prima op temperatuur houdt. Het lichaam heeft slechts een rendement van circa 25%.
De hartslag wilde ik tussen de 160 en 170 hartslagen per minuut (bpm) houden. Dat is goed gelukt, want de gemiddelde hartslag bleek na afloop 162 bpm; dat is 86% van mijn maximale hartslag (in liggende positie). Op de heenweg ging alles van een lijen dakje met de vrij krachtige wind schuin van achteren. Toch werd ik al snel ingehaald door andere tijdritrijders. Niet alleen velomobilisten ("banaanrijders"), die bijna twee keer zo snel rijden als open liggers, maar ook door open ligfietsen. Bij het keerpunt aan de andere kant van de Houtribdijk (net na het aquaduct), stonden helpers om de velomobilisten te helpen hun banaan om te keren, zodat zij snel de retourrit over de dijk weer konden oppakken. De terugweg was echter zwaar, vooral door de wind die schuin van voren kwam. En op de laatste 6 kilometer stond de wind zelfs pal van voren. Zelfs met een hartslag van 162 bpm ging ik niet sneller dan zo'n 20 km/h.
Na de finish
Na de finish, in afwachting van de bekendmaking van de winnaars, zag ik Gerrit van BlauweMango 295. Leuk om deze blogger eens in levende lijve te ontmoeten. Ook met andere toeschouwers en deelnemers was het na afloop gezellig toeven. Heel bijzonder was de Velomobieltrailer van Marjon.
En de prijswinnaars zijn...
Ymte Sijbrandij had de snelste tijd neergezet. Nummer twee was Daniel Fenn, een Duitse velomobilist die in zijn supersnelle EVO vorig jaar de eerste plaats had behaald met een gemiddelde snelheid van 60,92 km/h. Mooi dat Ymte de Nederlandse eer gered heeft; daar waren wij wel aan toe na het debacle van het EK voetbal. Dit jaar lagen de snelheden overigens beduidend lager. Mijn gemiddelde snelheid bedroeg 30,327 tegen 32,796 vorig jaar. Waarschijnlijk is de vrij krachtige wind daar debet aan. Deze tijd van mij was goed voor een 22ste plaats. In een tijdrit met slechts 28 deelnemers lijkt dit nou niet een prestatie om over naar huis te bloggen. Maar als je mijn positie afzet tegen de open ligfietsen dan was 63% sneller en 38% langzamer. Deze positie heb ik in eerdere wedstrijden wel vaker ingenomen. De snelste dame, Eva, had een velomobieltijd van 40,598 km/h.
Warme thuisrit
Tijdens het wachten op de prijsuitreiking was ik aardig verkleumd geraakt. Met tintelende vingertoppen, kon ik amper een tweet op mijn mobiele telefoon intypen. In de auto heb ik de verwarming op 28°C gezet om in de anderhalf uur durende thuisrit weer lekker op te warmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten