De reis
Vrijdag 16 september was de dag van de heenreis. Om 07:00 uur stapte ik bij het NS-station Zetten in de auto van collega Johan, die mij met nog twee andere collega's naar het vliegveld Weeze in Duitsland reed. Vandaar vertrokken wij met een chartervlucht naar Genève. Vervolgens ging de reis verder per bus naar Thonon-Les-Bains aan het meer van Genève. Na een lunch zouden wij vanaf 14:30 uur onze heilige koeien bestijgen voor een rit van 36km naar Morzine. Deze rit kun je op het kaartje rechts bekijken (en "nafietsen" door met de muispijl over het bergprofiel onder het kaartje te bewegen). Vlak voor Morzine stond nog een spannende tijdrit over 1,5km op het programma; de eerste gelegenheid om te laten zien dat je met een ligfiets ook snel de berg op kan.
Spannend moment bij douane
Maar eerst wachtte mij nog een spannend moment bij de douane in Weeze. Ik had namelijk drie CO2-patronen in de reparatiebidon in mijn handbagage en het was niet helemaal duidelijk of men mij zou toestaan die in het vliegtuig mee te nemen. Ik schatte in dat een transparante aanpak de meeste kans op succes zou hebben en biechtte de douanier op dat ik drie CO2-patronen in mijn handbagage had. Ik moest wel even laten zien wat dat precies voor dingen waren en uitleggen dat ik die dingen nodig had om onderweg mijn banden op te pompen.
Daarop kreeg ik te horen dat ik er maximaal twee mocht meenemen. De derde heb ik toen aan een collega gegeven. In Zwitserland kreeg ik het patroon weer van hem terug. Phoe, dat was in ieder geval goed afgelopen.
De hele reis was gezellig en ontspannen. Mijn collega's waren heel belangstellend naar mijn ligfiets en wilden graag weten hoe en of ik de top van de Joux Plane dacht te halen. Maar dit keer geen spoortje van scepsis. Ik bespeurde dat echte "committed" gevoel dat het hele weekend zou blijven. In het vliegtuig kreeg deze lange meneer nog een plaats aangeboden met extra beenruimte, bij een nooduitgang.
De tijdrit
Zoals gezegd zouden we vanaf Thonon-Les-Bains met onze race(lig)fiets naar Morzine rijden. De 129 renners waren op sterkte ingedeeld in 9 groepen. Ik was met mijn vermeende ligfietshandicap ingedeeld in de langzaamste groep, die ook als laatste zou vertrekken. Dat was een uitstekende keuze van de wedstrijdleiding; ik heb heerlijk in het zonnetje met de andere 14 renners ontspannen naar de start van de tijdrit gereden.
Zo kon ik mijn krachten sparen voor het echte werk: de tijdrit over 1,5 km. De fietsers werden één-voor-één door hoofdtrainer Rob Harmeling en Niek (Projectleider van Committed Power) op gang geholpen. En ik heb daar een mooie tijd neergezet goed voor een 80ste plaats tussen 129 deelnemers. Bij de ligfietsraces (Cycle Vision) liet ik 36% van de open raceliggers achter mij, hier bleef ik 38% van de racebukkers voor. Een veelbelovend begin van het weekend. Maar de echte uitdaging, de Joux Plane, moest nog komen.
Une bière sans alcohol
In het hotel deelde ik de kamer met drie collega's. Na een verfrissende douche werden onder het genot van een drankje de resultaten van de dag geëvalueerd. Ik besloot geen alcohol te nuttigen en ook de sigaren liet ik onaangeroerd. In steenkolenfrans wist ik een "de l'eau minérale avec gaz" te bestellen en "une bière sans alcohol". Voor dat laatste kreeg ik een flesje Buckler geserveerd. Ik dacht nog:"bestaat dat nog?" en heb gauw naar de houdbaarheidsdatum gekeken. En ja hoor: die Buckler was over de datum (houdbaar tot 11 augustus 2011 dus ik heb hem wel geconsumeerd).
Op weg naar de Col...
Zaterdag was ik al vroeg wakker. Het regende pijpenstelen; niet zo'n leuk vooruitzicht om zo de Col de Joux Plane te beklimmen. Wij putten troost uit Rob Harmelings peptalk, waarin hij terloops vermeldde dat het in Morzine 's nachts altijd regent. En inderdaad toen wij ons vanaf 09:00 uur klaar maakten voor de start naar Samoën was het weer droog. De rit naar Samoën was 30 km lang en leidde naar de voet van de Joux Plane. Daar startte de elektronische tijdregistratie waarmee precies werd vastgelegd hoeveel tijd elke klimmer nodig had om de top te bereiken.
De rit naar Samoën was wel heel erg relaxed. Maar dat vond ik niet erg, want zo kon ik mijn krachten sparen en was er volop ruimte voor een gezellig praatje. Helaas begon het halverwege te regenen. De voet van de Joux Plane lag midden in het dorp Samoën. Daar moesten toch wel even de blazen geleegd worden, maar waar doe je dat zo midden in het dorp. Gelukkig was er vlak bij de start een echt Frans cafeetje, waar wij zeer gastvrij van het Frans gemak gebruik mochten maken. En daarna moest ik er toch echt aan geloven.
Maar nu het echte werk
Mijn tactiek was als volgt. Ik zou de hele klim tussen 80 en 90% van de maximale hartslag aanhouden. Dat is voor mij tussen de 150 en 170 bpm (het maximum is 190 bpm). De snelheid en het verzet volgen dan vanzelf. In het begin reed ik nog wel zo'n 10 tot 12 km/h. Onderweg passeerde ik al snel een collega die net voor mij gestart was. Ook zag ik dat veel renners onderweg toch even moesten afstappen.
Mij lukte het om de hele klim naar boven aan één stuk door te fietsen. Ik ben halverwege de klim wel even afgestapt omdat ik meende te horen dat de ketting aanliep. Alles bleek echter in orde. Deze stop kostte mij ongeveer één kostbare minuut. Halverwege de klim stopte het met regenen en zakte de snelheid terug naar 6 tot 7 km/h. Bespeurde ik daar een zwakke, doch significante statistische omgekeerde associatie tussen regen en klimsnelheid? Of zou het de ijle lucht wezen die mijn snelheid drukte (op 1700 meter hoogte is de luchtdichtheid 80% van de luchtdichtheid op zeeniveau)? Ook heb ik grote stukken in het lichtste verzet gefietst (22 tanden voor en 25 T achter). Toch fietste ik redelijk soepel naar boven en heb ik met een gemiddelde hartslag van 162 bpm (85% van mijn maximale hartslag) niet echt het "snot voor de ogen" gefietst.
Onderweg kreeg ik veel aanmoediging. Van de Duitse ploegleider die wel heel erg enthousiast was over mijn experiment om per ligfiets de Joux Plane te bedwingen. En van collega's die ik passeerde of die mij passeerden. Maar ook van de organisatoren die geregeld in de auto langs reden. Vier kilometer voor de top riep Niek (projectleider van Committed Power) mij toe:"Je gaat het halen Gerrit". Op 1 km voor de finish stond onderdirecteur Lex ons moed in te schreeuwen:"De laatste 100 meter ga je naar beneden". Maar de meest stimulerende aanmoediging kreeg ik circa 200 meter voor de finish:"Kom op Gerrit we gaan samen over de finish; nog even aanzetten". Het was Stephan, de snelste Nederlandse deelnemer, die overigens een langere route naar Samoën had gefietst en daardoor later dan ik met de klim was begonnen. Ik zette extra kracht op de pedalen en schakelde naar de hoogste versnelling om met 33 km/h samen met Stephan de finishlijn te passeren. Fantastisch zoveel saamhorigheid en steun; dit is het echte Committed gevoel.
Het resulaat
Bovenop de Joux Plane konden we droge kleren aantrekken en weer op krachten komen met een colaatje. Pas bij het diner werd de uitslag bekend gemaakt. Ik was ook in deze klim op de 80ste plaats geëindigd van de 131 klimmers (jaja er deden 2 klimmers meer mee dan de eerste dag). Daarmee liet ik 39% achter mij, nagenoeg hetzelfde resultaat als bij de tijdrit gisteren.
Ik ben zelf zeer blij met dit resultaat. Op de drie-uursrace op Cycle Vision in juni ben ik in het overall klassement op plaats 60 van de 80 geëindigd. Maar daar deden ook velomobielen (van die gele "sigaren") aan mee en die hebben een heel groot stroomlijnvoordeel. In vergelijking met de open ligfietsen was mijn plaats 25 van de 39. Ik was dus sneller dan 36% van de deelnemers. Met de beklimming van de Joux Plane heb ik dus nagenoeg hetzelfde resultaat behaald als in mijn race tegen ligfietsers. Een bewijs is het niet, maar wel een sterke aanwijzing dat ik als ligfietser bij het klimmen niet in het nadeel ben ten opzichte van racefietsers (afgezien van die 5% waarover ik in het vorige blogbericht berichtte). Je kunt dus prima klimmen met zo'n ligfiets.
De afterparty
Met taxibusjes werden we van de top van de Joux Plane naar het hotel in Morzine vervoerd. De fietsen werden in de vrachtauto geladen. De organisatie achtte de afdaling per fiets te risicovol. In het hotel heb ik alleen maar positieve reacties mogen ontvangen. Iedereen was echt enthousiast over mijn prestatie.
Het was trouwens sowieso fantastisch dat iedereen is bovengekomen (al dan niet met een beetje hulp van de leiders, die in hun gele shirts af en aan fietsten om achtergebleven collega's te helpen de top te bereiken). Deze echte fietsbikkels ontvingen dan ook terecht de zilveren bagagedrager uit handen van Lex, voor hun belangrijke bijdrage aan het echte "committed power" gevoel. Tijdens het diner zocht hoofdtrainer Rob Harmeling mij op en feliciteerde mij met een stevige handdruk en de welgemeende woorden:"Gerrit, je heb het waargemaakt". Een mooiere afsluiting kon ik mij niet wensen.
Na het diner volgde nog een zware (feest)nacht met net iets te veel "Leffe Blondes". De volgende dag bezochten we het Olympisch museum in Lausanne. Daarna met de bus naar het vliegveld van Genève. Daar bleek het vliegtuig 2 uur vertraging te hebben. Om 22:30 uur was ik weer thuis, om Tilly, mijn echtgenote die mij tijdens de training zo voortreffelijk heeft gesteund, alle details over dit fantastische weekend te vertellen. Chapeaux voor de Committed Power organisatie die dit weekend tot in de puntjes heeft georganiseerd.
5 opmerkingen:
Gefeliciteerd Gerrit met dit resultaat .
Ik heb het altijd geweten , een ligfiets is net een normale fiets maar dan ietsje anders.
Dank voor je steun Gerrit. Echt leuk om af en toe een reactie te lezen op het blog. Ik overweeg overigens om mee te doen met Lelystad-Enkhuizen-Lelystad op 16 oktober. Doe jij dan ook mee (met je Mango neem ik aan)?
Petra per SMS:
Hoera! Mijn papa is een held! We zullen het hier uitgebreid vieren! Veel plezier nog in Frankrijk! KUSSIES!
Onze buren per tweet:
Wat goed dat je het gehaald hebt, we zijn trots op onze buurman.
Ik weet nog niet of ik mee doe ,Gerrit .
Ik heb nl Nachtdienst dat weekend maar als ik mee doe dan word het de fujin , die past in de auto.
50 km fietsen , 50 km racen en dan weer 50 km fietsen en nachtdienst zie ik echt niet zitten.
Een reactie posten