Tja beste bloglezers...Jullie wisten al dat ik in september de Col de Joux Plane ga beklimmen. Dat doe ik niet alleen, maar met zo'n 150 collega's. Vandaag was de tweede gemeenschappelijke training: "De ISAAC Grenslandklassieker". Lees gauw verder hoe dit mij als enige ligfietser is vergaan tussen alle racefietsgeweld...
Het sportprogramma
In 2005 startte mijn werkgever een initiatief om medewerkers te stimuleren meer te sporten en te bewegen. Met een intensief trainingsprogramma worden de deelnemers klaargestoomd voor het einddoel. Er zijn vier programma's waarvoor men zich kan inschrijven: hardlopen, wielrennen, schaatsen of nordic walking. Voor de wielrenners is het einddoel dit jaar "de beklimming van de Col de Joux Plane". Het sportprogramma heet "Committed Power" en is razend populair: er doen zo’n 600 sporters mee waarvan 150 wielrenners.
De Grenslandklassieker
Om 08:30 stond de koffie met echte Limburgse vlaai klaar in een restaurant vlak bij het startpunt in Geleen. De dag werd geopend door de directeur van ons bedrijf en Rob Harmelink. Indachtig de in de Giro d'Italia verongelukte Wouter Weylandts, adviseerde Rob de renners indringend: "Bij het klimmen laat je zien wat je kan, maar afdalen doe je rustig".
Om 09:00 vertrok de 145km ploeg waarvoor ik mij had ingeschreven. Al na enkele kilometers misten de koprijders een afslag; de rest van de ploeg sloeg wel af. In alle verwarring werd niet opgemerkt dat ik juist op dat moment een lekke voorband kreeg (de zesde op mijn nieuwe ligfiets). Daar stond ik dan in mijn eentje. Nadat ik de binnenband vervangen had kwam team 2 (een 100km-ploeg van "Committed Power") langs. Met deze collega's heb ik de Grenslandklassieker verder gefietst; 100km en niet de 145km die oorspronkelijk de bedoeling was.
De Cauberg op
Niet onvermeld mag de Cauberg blijven (zie profiel). Deze berg ging ik enthousiast met 10km/h omhoog. Toen de hartslag opliep tot boven de 180 schakelde ik terug naar het op een na laagste verzet (voor 22T en achter 24T) en zakte de hartslag tot rond de 175 (de snelheid zakte uiteraard ook en wel tot circa 8 km/h). Daarmee heb ik zonder op de pedalen te hoeven gaan staan de top bereikt. Ik ben erg blij met het soepele mountainbike verzet dat ik op mijn ligfiets heb laten monteren.
Jolige bukfietsers
Na een gezellige 65km door het prachtige landschap arriveerde de ploeg op het drielandenpunt bij Vaals. Daar had de organisatie van deze klassieker een verzorgingspost ingericht. De bidons konden worden bijgetankt met sportdrank en energierijk voedsel kon worden ingenomen. Na een foto op het drielandenpunt, vertrok team 2 alweer.
Voordat ik mij op mijn ligfiets had geïnstalleerd was ik in de drukte mijn teamgenoten uit het oog verloren. "Geen probleem", dacht ik, "Ik volg gewoon de routebordjes en haal mijn collega's van team 2 wel in". Ik haakte nog aan bij twee jolige racefietsers die mij toesneerden: "Hangen die routebordjes niet te hoog voor jou; je zit zo laag op die ligfiets, haha". Toen ik hen even later in een stevige regenbui nota bene heuvelop voorbij racete kon ik het niet na laten te vragen: "gaat dat bergopfietsen nu makkelijk met zo'n bukfiets?". De zwoegende fietsers, kromgebogen over hun stuur, konden deze grap niet waarderen.
Ik ben mijn ploeggenoten kwijt
Maar koud en nat, begon ik te beseffen dat ik mijn ploeggenoten al lang ingehaald zou moeten hebben. Ik besloot af te stappen bij het tweede verzorgingspunt en te wachten tot fietsers in het Committed power tenue zouden langskomen. Na zo'n 10 minuten was dat het geval en kon ik aanhaken. Het bleek dat team 2 na het drielandenpunt een verkeerde kant was opgefietst, waardoor ik hen had gemist.
Bandenreparatie-instructie
Na in totaal 6 lekke banden voor team 2 en 100km konden konden we op het start/finishpunt genieten van een heerlijk pastabuffet. Wat de lekke banden betreft heeft ons team het er nog goed vanaf gebracht. Een collegateam had zelfs 12 lekke banden (gemiddeld 1 lekke band per teamlid, het dubbele van onze lekkebandenscore). De gemiddelde snelheid bedroeg 21,5 km/h.
Klimmen met de ligfiets?
De vraag die mij als ligfietser het meest gesteld wordt is wel: "Kun je wel klimmen met zo'n ligfiets?" Met de praktijkervaring van vandaag zou ik deze vraag moeten kunnen beantwoorden. Welnu, klimmen gaat prima met de ligfiets, maar ik heb wel moeten constateren dat mijn collega's met hun racefiets sneller omhoog klimmen dan ik. Dit is ook de ervaring van andere ligfietsers. Zo heeft Rogier Verberne zowel per ligfiets als met zijn racefiets de Alpe d'Huez beklommen. Hij stelde proefondervindelijk vast dat hij er met zijn ligfiets zo'n 12% langer over doet.
Er worden veel verklaringen gegeven voor dit fenomeen, waarvan ik er maar één plausibel vind en dat is de volgende. Ligfietsers kunnen met minder kracht toch snel fietsen, omdat de luchtweerstand veel lager is. Bergopwaarts gaat echter zo langzaam dat de luchtweerstand nauwelijks een rol speelt en dus de ligfietser zijn voordeel kwijt is. Met andere woorden ligfietsers zijn een beetje lui.
Dat klopt ook wel met mijn ervaring; ik kan met gemak met racefietsers meekomen, maar bergopwaarts moet ik toch afhaken en in mijn eigen langzamer tempo omhoog gaan. In de tweede helft van 100km Grenslandklassieker ging het mij makkelijker af om racefietsers bergopwaarts bij te houden of zelfs voorbij te fietsen. Misschien heb ik als ligfietser toch meer mijn krachten gespaard. Het laatste woord is hierover nog niet geschreven.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten